Czytam wpis Basi o Darze jakim jest każde Dziecko. I w pamięci przemyka trzynaście godzin porodu naszego Pierworodnego, na przekór wszystkiemu co “mówi się” o porodach-cudowne, niezapomniane trzynaście godzin. Każda chwila przybliżająca do przytulenia Wyczekiwanego i Upragnionego.

Z drugiej strony inne godziny wyczekiwania. Na nieuchronnie zbliżającą się chwilę śmierci Mojej Mamy. I myślę, że po drugiej stronie Najczulsza Matka i Jej Syn czekali na Nią tak, jak kilka lat wcześniej ja na naszego Syna. Z radością, z tęsknotą. Żeby przytulić, żeby powiedzieć “nareszcie jesteś tu z nami, Córeczko”. Narodzona dla Nieba.

Agnieszka

Myślę, że Pan Bóg na pewno bardzo cieszy się z wielkich Świętych, którzy “uwierzyli miłości”. Usłyszeli, przyjęli i położyli życie swoje dla niej.

Ale ja się bardzo cieszę, że pamięta tak bardzo o nieszczęśnikach mniejszego formatu. Tych, co spoglądają ku Niemu często z pytaniem, “Czy mnie kochasz?”. I zwaliła mnie z nóg ostatnio ta właśnie myśl, że na każdej Mszy św. zadaje sobie trud, żeby to powtórzyć, gdy uobecnia się Jego ofiara krzyża.* Tak Cię ukochałem. Umieram z miłości do Ciebie. Nie jestem w stanie tej miłości wypowiedzieć bardziej.

A zaraz potem przychodzi zupełnie namacalnie, podany jak pokarm ratujący życie, żeby powtórzyć to wszystko jeszcze raz.

Więc jest we mnie wielka wdzięczność, że nie nudzi go zapewnianie o swojej miłości. I że są kapłani, których nie nudzi opowiadanie o tym. Mogę jedynie zapewnić, że słuchających nie nudzi to nigdy, głód tej prawdy nigdy się nie kończy.

M

*na kazaniu ks. Jarka podczas Mszy Św. we Wrocławiu 22.02.2013

Stwierdzam to z całą pewnością, wpatrując się w twarzyczkę naszego małego Synka. Mogłabym tak godzinami :-).

Ileż było przez te dwa tygodnie radości, wzruszeń. Jak wiele pokoju i łagodności może wnieść do rodziny takie Maleństwo. Ile dobra i serdecznej troski wydobyć ze wszystkich członków rodziny. Choć taki maleńki i bezbronny, to tak duży wpływ wywiera na nas (jak choćby to, że każdy, kto na niego patrzy – uśmiecha się).

I wcale ale to wcale nie jest tak, że przychodzi, by tylko brać. Choć trzeba przyznać, że opieka nad takim Maluszkiem czasami wiąże się z niemałym trudem. Jednak pamiętając, że dziecko to przede wszystkim błogosławieństwo i dar, wszystko inne przychodzi dużo łatwiej…

Basia

Późnym wieczorem Redaktorka Naczelna “Przystani” przysyła mi sms-a przypominającego, że dzisiaj jest moja kolej na wpis 😉

Sytuacja wypisz – wymaluj jak ta, o której wczoraj pisał Kapitan: “że w ostatniej chwili przed zaśnięciem trzeba jeszcze usiąść do komputera, bo przecież jutro ktoś otworzy kompa, żeby przeczytać, co tam się wydarzyło od wczoraj na Przystani.”

I rzeczywiście – jesteś, Drogi Czytelniku! I bardzo się z tego cieszę, choć odczuwam dziś lekką tremę, bo chciałabym, abyś przystając tu, poczuł się bezpiecznie.

I chyba najlepiej będzie, gdy to nie ja będę pięknie opowiadała, a oddam głos Słowu Bożemu, które przypomina, że dzisiaj też można zacząć od nowa, bo:

“Pan, Bóg nasz, zaś jest miłosierny i okazuje łaskawość, mimo że zbuntowaliśmy się przeciw Niemu i nie słuchaliśmy głosu Pana, Boga naszego, by postępować według Jego wskazań, które nam dał przez swoje sługi, proroków.” (Dn 9, 9-10)

Dorota

to rzeczywiście niezwykłe. Minął rok. Dla mnie (i całego naszego Zespołu) był to czas odwiedzania Was i Waszych Domów czy też miejsc pracy przez okno komputera. Chcieliśmy przez to małe okienko – chyba, że macie porządny ekran 😉 – pokazać Wam nasz świat. Taki sam jak Wasz, z tymi samymi wyzwaniami, okolicznościami, zmaganiami… Pełen niesamowitych spotkań, doświadczeń, radości, zwycięstw nad własną słabością. Chcieliśmy Was zainspirować czasem do spojrzenia z innej perspektywy, albo w trochę cieplejszych kolorach, a czasem do trudnego dobra.

A ja osobiście chciałbym Wam podziękować za umożliwienie mi doświadczenia czegoś zupełnie nowego w moim życiu – współpisania bloga. Do tej pory pisałem tylko artykuły, jedną książkę (kilka zacząłem), napisałem kilka tysięcy maili i na drugie tyle odpowiedziałem (albo planowałem odpowiedzieć, ale jeszcze nie zdążyłem). Wydawało mi się, że jest to forma poza moimi umiejętnościami… A jednak, dzięki życzliwej pracy nade mną naszej Redakcyjnej Opiekunki Gosi, dzięki Waszym ogromnie serdecznym komentarzom, pokonałem wszelkie opory i mogłem Was odwiedzać także i w takiej formie.

Chciałbym nam życzyć w dniu dzisiejszym 100 lat, choć pewnie nasz Zespół do tej pory już się kilka razy odmłodzi. Ale póki co, póki dzieci naszych Redaktorów nie przejmą pałeczki, chcemy bardzo być z Wami. Nawet jeśli to oznacza, że w ostatniej chwili przed zaśnięciem trzeba jeszcze usiąść do komputera, bo przecież jutro ktoś otworzy kompa, żeby przeczytać, co tam się wydarzyło od wczoraj na Przystani.

Do usłyszenia jutro

Captain Jay

Ciekawe, kto z Czytelników pamięta ten wpis.

Ukazał się dokładnie rok temu, 23 lutego 2012. Przyleciał od Księdza Jarka do placówki terenowej Redakcji w takiej postaci:

Dlaczego na serwetce? Ano bo od początku nie mieliśmy złudzeń, czym jest blog. Blog w literaturze nie zajmuje zaszczytnych miejsc, pisze się go przy okazji i przy pomocy tego, co pod ręką. Za to jest blisko człowieka i codzienności. Ale pozwala też na prostotę mówienia i daje tej rozmowie kameralny, często bardzo osobisty charakter.

Co dzień sprawdzamy, czy pisanie jest “blisko człowieka”. Przez 376 wpisów, co do tej pory się ukazały. Oczywiście marzymy, żeby było coraz lepiej, żeby Czytelnik, jeśli przychodzi na Przystań smutny, wychodził uśmiechnięty. Jeśli zagląda znudzony, by wychodził zainspirowany.

Dziękujemy Wam, że przez ten rok byliście z nami. Mimo że z zacięciem piszemy bloga, a blog przy okazji mocno pisze nas, bez Czytelników zajęcie to nie miałoby większego sensu. Dajcie nam znać, co możemy lepiej. A jeśli chcecie podzielić się dobrym słowem, ślijcie teksty na adres Drogiej Redakcji.

M w imieniu Załogi Przystani 🙂

“Starszych więc,(…) proszę, (…): paście stado Boże, które jest przy was, strzegąc go nie pod przymusem, ale z własnej woli…(…).” (1P 5, 1-2)

Starałam się być dobrą mamą, czułą i kochającą. I doprawdy długo nie rozumiałam, dlaczego nasz syn momentami wpada w furię z powodu źle zapiętych butów, albo gryzącej w szyję metki. A jeszcze w komentarzu od otoczenia słyszałam, że przecież dziecko nie powinno się tak zachowywać i nie powinno stroić fochów.

Moment przełomowy, który uchronił mnie przed rozpaczą, był ten, gdy rozpoznałam, że jestem wzrokowcem i że niekoniecznie  wszyscy wokół mnie też muszą być wzrokowcami. To był ten moment, w którym rozpoznawałam w naszym synu cechy charakterystyczne dla kinestetyka, które w wieku szkolnym jeszcze bardziej się uzewnętrzniają. Teraz już wiem, że żeby się uczyć – musi działać!

Na przykład ostatnio w dość oryginalny sposób czyta lekturę. Książkę trzyma w odpowiedniej odległości, czyli na wyciągnięcie rąk, z oświetleniem z odpowiedniej strony, w skupieniu, a jakże, tyle tylko, że… na rękach. 🙂

Dorota

To o każdym z nas. A przecież w każdym jest złożony skarb.

Mojżesz został wybrany, żeby przemawiał do Faraona. A przecież się jąkał. Piotr był porywczy; Tomasz, jak to Tomasz, niewierny, ciągle krytyczny, nieufny, nawet w słoneczny dzień obawiał się deszczu; Synowie Gromu chętnie wybraliby rozwiązania siłowe, itd. itp.

I jakoś to Panu Bogu nie przeszkadza. To wszystko po to, żeby z niego była przeogromna moc, a nie z nas.

Tak łatwo nas stłuc, skruszyć, uszczerbić. Tak szybko się obrażamy, czujemy dotknięci…

Wielki Post to czas, w którym mamy „uwierzyć miłości”, że to właśnie takich nas kocha. Nie stworzył nas żelaznymi czy metalowymi garnkami, którym nie groźny upadek z wysoka, które nie płaczą nad rozlanym czy wylanym mlekiem, bo przecież garnek się mocno trzyma.

On chce, żebyśmy byli delikatni, wrażliwi, podatni na zranienia. On chce, żebyśmy przez to życie przeszli wyczuleni na każdy, choćby najmniejszy, przejaw miłości. Ona jest cicha i delikatna. Ona się budzi na najmniejszy ruch dziecka, ona się cieszy na każdy uśmiech, przejaw dobra. Ona wszystko w sobie usprawiedliwi, wytłumaczy, ocali.

X Jarosław

Córka jest w drużynie piłki nożnej dziewcząt z koleżanką, która nie ma jednej ręki. Dziewczynka świetnie sobie radzi. Fantastycznie gra. Wszystkie wyglądają razem na najszczęśliwszych ludzi na świecie. Patrzę na fragment treningu.

Wydaje się nam nieraz, że to, czego nie mamy, nie dostaliśmy, albo nam zabrano, to nasze przekleństwo. “W domu była straszna bieda, nie stać nas było na nic”, “ojciec nigdy za mną nie rozmawiał”, “byłem najniższy w klasie”, albo “zostałam wykorzystana.” A jednak braki bywają wielkim motorem napędowym. “Nie miałem wielu rzeczy, ale sam nauczyłem się hiszpańskiego”. “Dużo rozmawiam z synem, żeby miał lepsze wspomnienia niż ja”. “Byłem niski, ale najszybciej biegałem”. “Nigdy nie potraktuję drugiego człowieka przedmiotowo”.

To tylko przykłady. Jesteś tym, kim jesteś, dzięki temu, co Ci dano. Ale Twoja wyjątkowość i piękno to także skutek wszystkiego, czego zabrakło. A ile jeszcze bogactwa – tak, właśnie w folderze “porażka” i “cierpienie” – do uzdrowienia, przemiany i wykorzystania jako Twój największy talent, osobisty dar.

M

“Spójrzcie na Niego, a rozpromienicie się radością,
 oblicza wasze nie zaznają wstydu” (Ps 34, 6)

Trach.
Stłuczona szklanka.

Biegnę do kuchni, aby wygłosić “kazanie”, że nieostrożnie, że po co?
Zastaję w niej przestraszoną, niepewną córeczkę stojącą na wprost taty, a ten z cierpliwością do niej mówi “Ostrożnie, można się tym skaleczyć, pozbieram szkło. Uważaj, żebyś ty się nie skaleczyła.”
Nie wtrącam się więc, ale obserwuję.
Po chwili nie ma już śladu akcji, nie ma już strachu ani wstydu, ale jest pełne zaufanie dziecka do ojca i pełna akceptacja dziecka przez ojca. I uśmiech na ich twarzach.
Próbuję zapamiętać sobie tę sytuację, aby w przyszłości podobnie umieć zareagować.

Przecież Ojciec nasz wie, jak bardzo nieostrożni jesteśmy, jak bardzo nieporadni, gdy nam się wydaje, że już wszystko sami najlepiej zrobimy i nie potrzebujemy nikogo do pomocy.
Każde spojrzenie w Jego stronę otwiera nas na Niego.
Każde spojrzenie w Jego stronę pozbawia nas wstydu, a przemienia.
Każde spojrzenie w Jego stronę sprawia, że jest nam bliższy.

Tak bliski, że możemy do Niego mówić: “Ojcze nasz…” (Mt 6, 9a)

Dorota