Życie „obdarzyło” mnie prawie dwiema dobami pobytu w szpitalu z naszym czterolatkiem, któremu przydarzyło się wgłobienie jelita. Chociaż sam fakt dość poważnego schorzenia i cierpienia dziecka był  doświadczeniem bardzo trudnym, to nie mogę nie zauważyć, iż był to także dla mnie czas łaski. Ponieważ czas się zatrzymał. Mogłem leżeć i „nic” nie robić patrząc w sufit, a świat musiał sobie beze mnie poradzić. Zdarza się to nader rzadko. Mogłem także oddać się temu, co tak bardzo lubię: przyglądaniu się interakcjom międzyludzkim w tej sytuacji. Dopatrzyłem się dziesięciu różnych punktów widzenia na to zdarzenie:

Rodzic – chore dziecko
Chore dziecko – rodzic
Dziecko – lekarz
Lekarz – dziecko
Rodzic – lekarz
Lekarz – rodzic
Pielęgniarka – dziecko
Dziecko –  pielęgniarka
Rodzic – pielęgniarka
Pielęgniarka – rodzic

A to tylko główne, nazwijmy to poziomy relacji, ponieważ były także panie sprzątające, telefony do domu itd. Jedno bardzo konkretne zdarzenie, a jak różnie odbierane. Próbowałem „być” po kolei dzieckiem, lekarzem, pielęgniarką. Jak zmienia się nasze myślenie, gdy staramy się zrozumieć potrzeby drugiej osoby z jej perspektywy, nie własnej. Było mi łatwiej, bo „miałem czas”.

Zdecydowanie trudniej otworzyć mi się na potrzeby drugiej osoby, zrozumieć jej punkt widzenia, w wirze dnia, gdy tyle spraw domaga się mojej uwagi, gdy jestem tak zmęczony. Pogarsza to niestety możliwość porozumienia się. Jak trudno wyrobić sobie nawyk wychodzenia ponad własną perspektywę i potrzeby. Byłby tak przydatny w sytuacjach konfliktowych.

Michał

I chyba nie tylko mnie – takie gesty i najmniejsze, dobre uczynki, które otrzymuję od dzieci, sprawiają najwięcej radości. Ale mam też świadomość, że tylko cierpliwie pouczane będą umiały je podejmować z wolnej woli i z miłością. Nie mogę ich do nich przymuszać.

Zastanawiam się również dzisiaj, jak szanuję wolność innych, dorosłych, w ich decyzjach. Czy nie narzucam swojej woli i wizji innym? Przecież zdecydowanie więcej satysfakcji mam z tego, gdy efekty pracy widoczne są po szczerej zachęcie i zasłużonej pochwale.

„Daję wam przykazanie nowe, abyście się wzajemnie miłowali, jak Ja was umiłowałem.”
(J 13,34)

Przypominam sobie chwile narodzin naszych dzieci i tę wielką radość tak wyraźnie towarzyszącą pierwszym dniom, tygodniom po porodzie. Radość i szczęście, że są i że są takie, jakie są. Taka czysta postać miłości 🙂

I przypominam sobie chwile ich chorób, lęku o zdrowie i życie. Wtedy, gdy zwielokrotnia się zwykła troska,  również odczuwam szczególnie wyraźnie, jak bardzo ich kocham, jak wielkim są skarbem, wartością i darem.

Dzięki tym doświadczeniom mogę choć trochę pojąć, jak bardzo kocha nas Bóg. Jak wielka i całkowicie bezinteresowna jest to miłość.  Ile w niej radości, nadziei, troski, pragnienia dobra. Tak po prostu, bez żadnych warunków. Znajduję w tej myśli powód do radości 🙂

Basia

Młoda kobieta letniej sukience stoi z torbami pełnymi zakupów na krawężniku. Płacze do telefonu. Dowiaduję się, że zostawiła tu auto, które zniknęło. A w domu za miastem czeka niemowlę.

Patrzę na miejsce po aucie. Zaparkowane było tak, jak pozostałe na tej wąskiej, jednokierunkowej uliczce. Może jedynie trochę kolidowało z wyjściem zza żywopłotu dla pieszych. Są tu niedaleko uczelnie i domy akademickie; od kiedy auto ma prawie każdy student, miejsc parkingowych jest jak na lekarstwo. Znam dobrze tę okolicę, mieszkają tu moi rodzice. I wielu “życzliwych” emerytowanych sąsiadów, którzy w swojej czujności codziennie wzywają straż miejską. Mama ratowała już wiele aut przed mandatami czy odholowaniem.

A może potrzeba trochę więcej wyobraźni. Może “sprawiedliwy” faryzeusz nazbyt się spieszy z karą. W prawie istnieje zasada “domniemania niewinności” względem każdego podsądnego, dopóki nie udowodni mu się winy.

Czy to naiwność, bronić drugiego i tłumaczyć? Podejrzewać o dobrą wolę i dobre intencje? Zakładać, że wszyscy chcemy dobrze, choć mamy swoje ograniczenia? Bywa to niezwykle trudne, zwłaszcza gdy skutki tych ograniczeń nas ranią. Ale w głębi serca przecież sami właśnie tak pragniemy być traktowani.

M

z rodzinami bywają… niebezpieczne. Zwłaszcza, że mogą człowiekowi nadać nową tożsamość, z którą trudno się żyje. W sensie, że zdecydowanie przerasta, a zobowiązanie dorastania do tożsamości wydaje się pozostawać.

A było to tak. Dwa dni temu wybraliśmy się nad morze z grupką rodzin. Ja niby osobno, ale w drodze trzymaliśmy się razem. Gdy dotarliśmy nad morzem część rodzin poszła w lewo, część w prawo, a ja sam, niezależnie.  Po jakimś czasie postanowiłem sprawdzić, jaka jest temperatura wody. Zauważyłem, że od brzegu w głąb morza sięgała wyjątkowo duża płycizna. Z jej prawej i lewej strony od razu zanurzało się w wodzie po kolana i wyżej, a tu przez wiele metrów szło się w głąb morza ciągle po kostki. Co z daleka wyglądało na dość ewangeliczny sposób poruszania się po morzu. I nie trzeba było długo czekać na reakcję. Jeden z przedszkolaków od razu to zauważył i skomentował: Mamo, patrz, Pan Bóg chodzi po wodzie. Okazało się, że w ich języku jestem dla nich „Pan Bóg”.

Dziś przy kolacji jeden z chłopców powiedział do mamy, że dziś bawił się z Jezusem. Uff. Trochę mi ulżyło. Jeszcze kilka dni i może spadnę do swojej własnej tożsamości – ksiądz. Ale nawet i ona jest przecież taka zobowiązująca. Dać przykład dziecku, uczynić świat modlitwy bezpiecznym, bliskim, ciepłym, wzbudzić w nim pragnienie bycia częścią tego świata – jak bardzo jest to zobowiązujące.

To tak na przedłużeniu tego, o czym pisała wczoraj nasza M. Czy jesteś Mamą, czy Tatą, Żoną czy Mężem, czy Księdzem czy Siostrą – musisz dorastać do swego imienia. Życie innych od tego zależy. Życie na miarę godności osoby.

z Wisełki, z turnusu 1-szego

ks. Jarosław

Wybrałam się do kina na film “Uciekinier” (Mud, 2013). Trochę przypadkowo, bo gdybym wiedziała wcześniej, jak trudne to kino, może poczekałabym na najnowszego “Star Treka.” Trudne, bo z perspektywy 14-letniego dziecka oglądamy świat, w którym dorośli nie zdają egzaminu z najprostszych spraw.

I tak, gdy ojciec oznajmia chłopcu, że będą się z matką rozwodzić, ten odpowiada: “Ale małżeństwo jest po to, by się wzajemnie kochać i wspierać”. “Teraz to nie jest już takie oczywiste”, mówi ojciec. Brzmi to zupełnie jak deklaracja bankructwa, która dla chłopca oznacza osobisty koniec świata.

I kilka innych znamiennych scen. Na przykład gdy ojciec i matka usiłują udowodnić synowi, które z nich jest gorsze i bardziej winne. I nie widzą, że jego to zupełnie nie obchodzi, bo dla niego porządek świata leży w gruzach, gdy przestają mówić jednym głosem. Albo gdy zamknięci w swoich problemach – nie mają czasu o nic zapytać, pociągnąć rozmowy z własnym synem dalej niż poza zdawkowe: “czy chcesz coś zjeść?” i “skąd to podbite oko?”

Tak wiele zależy od nas, dorosłych, rodziców – jakkolwiek “niekompetentni” byśmy się w tej roli czasami nie czuli. I nie pojedynczo od każdego z nas, ale od tego, co stworzymy razem.

M

Jedna mama powiedziała mi, że doświadczyła niezwykłej radości, gdy ujrzała reakcję swoich najmłodszych synów na widok morza. Byli tak zaskoczeni i tak przejęci, że nie umieli znaleźć odpowiedniej formy dla wyrażenia tego zachwytu. Biegali więc cały czas od mamy do morza i z powrotem. A potem jeszcze zobaczyli statki na morzu i na nowo entuzjazm.

Dzięki dzieciom zostaje nam dane na nowo przeżyć radość z tego, co już tak nam znane, do czego się może już przyzwyczailiśmy.

To w końcu prawda płynąca wprost z Ewangelii: „Jeśli się nie staniecie jak dzieci”….

Rekolekcje to także czas żeby się na nowo zachwycić tym, co już takie zwyczajne, znane, powszednie. Odświeżyć nasze spojrzenie na siebie nawzajem i sięgnąć do prostych gestów, które może wymagają tylko przewietrzenia morskim wiatrem.

Z serdeczną pamięcią z trwających już rekolekcji, 

ks. Jarosław

Dziękuję Ci, Jezu, za Twoją cierpliwość do mnie. 

Dorota

Oj, znowu burzliwy dzień. Bo burz było wiele. Nie tylko za oknem.  A to trzeci czwartemu coś zabrał, a to pierwszy trzeciego wyrzucił z pokoju. No, ale ten trzeci pierwszemu przeszkadzał w nauce podobno. Za jakiś czas czwarty wrzeszczy, że ten trzeci ma na niego nie patrzeć i już. Gdzieś w międzyczasie druga strzela focha. Między to powkładajmy „rozlane mleko”, „stłuczoną szklankę” itp., itd. I chciałoby się pomyśleć:  to nie ma sensu. Jedna radosna chwila na dziesięć dołujących. Nie takie tacierzyństwo sobie wyobrażałem. Ale tak sobie myślę i moją mamę podpytuję jak to było z nami. Oj było, było, słyszę. No, coś tam pamiętam. Nie raz poprztykało się z rodzeństwem. Ale to takie nieważne teraz, tak mało znaczące.

Jak trudno czasem nie zatrzymywać się na bliskiej perspektywie. Jak brakuje mi czasem tej wyobraźni, do czego wychowuję nasze dzieci i że to to całkiem długi proces. I, że wietrzna pogoda, to też pogoda, nie wspominając o burzy, która też przyrodzie służy.

Michał

Turnus 1 powoli się zaczyna. Od soboty zjeżdżają się rodziny. To turnus dla małżonków będących rodzicami dzieci, które jeszcze nie chodzą do szkoły. Wszędzie więc pełno maluszków. Tempo wolniejsze, bo wiele z nich wymaga jeszcze całkowitej opieki, ale nawet te starsze wymagają ciągłej uwagi. W kaplicy więc rodzice próbują dzieci utrzymać przy sobie, a maluchy zdobyć jak najwięcej przestrzeni dla siebie. W jadalni natomiast trwa walka o to, które z dzieci uda się szybciej nakarmić, zanim ruszą na kolejną ekspedycję.

Większość żon ze względu na maleństwa jest w domu, a mężowie spędzają większość czasu w pracy. Teraz, kiedy mogą być przez całe dni razem, są oblegani przez dzieci. Co chwilę słychać: tatusiu, tato, zobacz! potrzymaj! chodź! 

Zatrzymują czas wieczorne adoracje. Dzieci, przez cały dzień aktywne na świeżym powietrzu, wieczorem szybciej zasypiają, dając rodzicom czas na modlitwę. Ze szczególnym wzruszeniem patrzę na modlących się mężów i ojców. Jak cenny to czas. Jak piękny to widok. Oddaję ich św. Józefowi.

ks. Jarosław