Jezus, znając myśli ich serca, wziął dziecko, postawił je przy sobie i rzekł do nich: ‘Kto przyjmie to dziecko w imię moje, Mnie przyjmuje; a kto Mnie przyjmie, przyjmuje Tego, który Mnie posłał. Kto bowiem jest najmniejszy wśród was wszystkich, ten jest wielki’. (Mt 9,48)

Moja współsiostra jest pielęgniarką w domu dziecka (prowadzonym przez diecezjalny Caritas). Kilka dni temu była w pracy, gdy nagle o godzinie 12.25 (dokładnie!) rozległ się przejmujący dźwięk alarmu. Jednocześnie z panią księgową wybiegły ze swoich zakamarków i pobiegły po klucze. Chwyciły je szybko i zbiegły na dół – do właściwych drzwi. Drżącymi rękami trafiły do zamka, otworzyły drzwi i spojrzały w kierunku małego OKIENKA^*.

Tym razem to nie paczka pampersów ani torba z ubrankami dziecinnymi. Ani puszki po piwie (które także potrafią się pojawić podrzucone przez jakichś amatorów nocnej popijawy).

Na przyokiennym przewijaku leżało małe zawiniątko omotane w ręcznik.

– To lalka – stwierdziła pani księgowa.

– Nie. Zobacz… rusza się!

Gdy współsiostra opowiada o znalezieniu małego chłopczyka w oknie życia, ma łzy w oczach. Dziecko od razu trafiło do szpitala, zostało przebadane. Zapewniono chłopcu stosowną opiekę. Rozpoczęły się też właściwe procedury…

Dziękujemy Ci, Panie Jezu, za rodziców, którzy przyjmą TEGO chłopca.

Dziękujemy Ci, Panie Jezu, za rodziców, którzy przyjęli obce dziecko pod swój dach, którzy z odwagą i miłością zgodzili się na adopcję dziecka. Mimo obaw i niepewności, bez względu na konsekwencje. Przyjęli je na dobre i złe, w zdrowiu i w chorobie… A w nim przyjęli Ciebie.

 s. Nazaria

 * w ciągu czterech lat w tym konkretnym ‘oknie życia’ znalazło schronienie siedmioro dzieci

trwa. Podobnie jak niedawno mieliśmy Program w czasie wrocławskiego maratonu, tak też i teraz nasze Programy odbywają się w czasie 35. Maratonu Warszawskiego. Programy, bo równolegle toczy się Program dla narzeczonych i Program 1. Kończę spotkanie z jedną grupą i biegnę na spotkanie z drugą. Jest to trochę męczące. Ale też i radość ogromna patrzeć, jak ludzie się coraz bardziej otwierają.

Dziś, podobnie jak maratończycy, ruszamy, słysząc od św. Pawła: “walcz w dobrych zawodach”. Malżonkowie i Narzeczeni także powinni widzieć swoje życie w długiej perspektywie. Wszyscy mają siły, żeby stanąć na starcie, a chodzi o to, żeby mieć siłę dobiec do mety. Tworzywa miłości, jakimi są uczuciowość i zmyslowość, muszą być odpowiednio pielęgnowanie, by starczyło na długo. Glikogen w mięśniach starcza na jakieś 28 km. Potem jest “ściana” i biegnie sie wolą. Ale żeby ona pociągnęła ostatnie 12-14 km, musi być silna, więc ćwiczona każdego dnia. To dlatego taki reżim treningów: wiernie, niezależnie od pogody, wczorajszego dnia, czy nastroju – bo dziś trzeba. Na szczęście zawsze wraca się po treningu w lepszym stanie ducha niż przed.

Dlatego też i w życiu małżeńskim potrzeba codziennych drobnych gestów wynikających z pamięci o dobru drugiej osoby i woli, a nie tylko z uczucia, żeby tę wolę ćwiczyć. Nie na dziś, ale na ten ostatni odcinek. Tzw. “przyzwyczajenie” w końcówce nie działa. Nie da sie (chyba) tak przyzwyczaić do biegania, ze nawet w końcówce biegnę. W końcówce wszystko krzyczy – teraz już mozesz troszkę przejść, masz prawo, jestes zmęczony…

“W dobrych zawodach wystąpiłem, BIEG ukończyłem”. No właśnie bieg, a nie marsz. Dobrego biegu wam życzę. Maratonczycy, Narzeczeni i Malzonkowie. I do szybkiego spotkania we Wrocławiu za tydzień, tam tez bedzie małżeński maraton. 40 par.

ks. Jarosław

Ilekroć mamy prowadzić któryś z Programów, jestem proszony o napisanie wpisu na Przystań.Pewnie będzie można kiedyś policzyć, ile tego już się uzbierało. Zaczyna to być także wyzwaniem dla piszącego, bo ile razy można anonsować ten sam Program, opowiadając o tych samych rzeczach, które się wydarzą.

Dziś przygotowując w głowie wpis, pomyślałem sobie o… sobie. Tyle już lat, te same teksty… Trochę jak występ na scenie z tym samym przedstawieniem. A przecież zupełnie inaczej, choć wiele elementów jest wspólnych.

Wczoraj wieczorem czytałem wszystkie ankiety. Próbowałem sobie wyobrazić te opisywane sytuacje, czasem dramatyczne, tak często bolesne. Przez najbliższe godziny będę miął okazję ich dotknąć, pokazać korzenie, zaproponować strategie rozwiązania. Program ten sam, problemy ludzkie te same, a przecież wszędzie spotkanie z żywym człowiekiem, tęskniącym za małżeńskim szczęściem, które nie wiadomo czemu ich opuściło. A może wiadomo? Ale jak to powiedzieć, by na nowo oboje zechcieli?

Z prośbą o wsparcie dla naszych Par

i prowadzących

ks. Jarosław

Wykonując nasze zadania, niektóre trudne, wyczerpujące, męczące, nużące jesteśmy jakby polerowani, obciosywani. Poddając się tej obróbce przemieniamy się po to, aby mieć jak największy i najpiękniejszy udział w budowaniu świątyni Bożej.

A teraz, chociaż momentami jest ciężko, gdy życiowe okoliczności wcale nie pomagają, gdy kłopoty i trudności zniechęcają do dodatkowego wysiłku, Pan nas zapewnia, że jest z nami, że damy radę pokonać wszelkie perturbacje, że z Nim potrafimy zrealizować wszelkie zadania, które nam zleca, ale musimy Mu zaufać i przestać się bać.

On z nami ciągle jest. Od dawna.

Dorota

Zasłyszane:
Szedł sobie człowiek z diabłem. Zauważyli przed sobą inną osobę, która pochyliła się i coś podniosła. „Znalazł kawałek prawdy” – powiedział diabeł. Po chwili osoba przed nimi ponownie się po coś schyliła. „Znowu znalazł kawałek prawdy” – padło stwierdzenie. „I to cię nie denerwuje, nie złościsz się z tego powodu?” – zapytał towarzysz. „Nie, absolutnie nie. Widzisz, człowiek ten  zacznie sam dokładać i dobudowywać brakujące części i w efekcie z fragmentu prawdy powstanie kłamstwo, za którym będzie podążał” odpowiedział diabeł.

Mocno przemówił do mnie ten obraz. „Kawałkiem prawdy” są moje obserwacje – to, co widzę, słyszę, czego dotykam. Czymś zupełnie innym jest to, co dobudowuję do nich –  moje interpretacje na ich temat. Trudno mi nieraz zachować dystans względem nich. Jak łatwo pogubić się na tej drodze. Choć Prawda jest jedna, niełatwo w życiu przychodzi jej odkrywanie, a jeszcze trudniejsze bywa czasem jej przyjmowanie.

Michał

Król perski Dariusz napisał… (Ezdr 6,7)

W nocy ks. Darek przeszedł udaną operację.

To, że Słowo Boże dzisiaj wymienia imię “Dariusz” aż kilkakrotnie, przywodzi mi na myśl, jak bardzo możemy doświadczyć, że “nasze imiona zapisane są w Niebie”. Stąd wiara, że i w największym cierpieniu spoczywamy w ręku Boga, który jest najbliżej i nic nie uchodzi Jego uwadze. Także to, czym nie jesteśmy w stanie podzielić się z nikim innym, co jest tylko naszym osobistym trudnym doświadczeniem.

Sama mam ogromny dług wdzięczności względem ks. Darka. Niedługo po swoich święceniach przyniósł światło Bożej nadziei do ciemnej piwnicy, w której się akurat znalazłam. Pamiętam całą godzinę modlitwy wstawienniczej przed Najświętszym Sakramentem, przyniesionym do pokoju na odległość ręki. I wiarę ks. Darka w dobroć Boga, jego ogromną pogodę ducha – mimo choroby – i gotowość do kapłańskiej służby i pomocy. Takie zetknięcie z osobowością jakby zagarniętą w posiadanie przez łaskę i miłość Pana Boga.

Nie ustawajmy w modlitwie.

M

Kiedy ostatnie rodziny opuściły Łomianki, mogliśmy w swoim wisełkowo-łomiankowskim gronie spotkać się i opowiedzieć sobie na spokojnie, jak wiele łask było nam dane doświadczyć w czasie tegorocznych rekolekcji w Wisełce. Dużo czasu dla każdego, kto się dzielił. I wiele radości z bycia ze sobą wreszcie (prawie) całą Wspólnotą. Prawie, bo ktoś musiał zostać w Wisełce (nasza Ewa), zaś ks. Darek, osłabiony tym intensywnym czasem, był z nami w Domu, ale przez głośnik i w odosobnieniu.

Potem to odosobnienie okazało się jeszcze większym, gdy trzeba było udać się do szpitala na oddział ratunkowy, bo organizm się zbuntował i odmówił funkcjonowania. Tam próbowano ulżyć cierpieniom i przygotowywano ks. Darka do koniecznej operacji. Odkładanej przez całą noc i wczorajszy dzień, bo nie było łóżka na chirurgii. SOR jest trudnym miejscem do dochodzenia do siebie. Tam się jest jeszcze bardziej samotnym.

W Domu, w kaplicy Ikony, przed wystawionym Najświętszym Sakramentem przez całą noc i cały dzień trwał ktoś z nas na modlitwie, żeby uprosić ks. Darkowi siły i tak konieczne zdrowie.

Wspierajmy go z całego serca i dziś.

ks. Jarosław

Pewne małżeństwo poznaliśmy kilka lat temu podczas Programu Ja+Ty=My, byliśmy wówczas razem w grupie warsztatowej.  Po jakimś czasie poznaliśmy jeszcze resztę rodziny na rekolekcjach w Wisełce. Okazało się, że wiele nas łączy, że mamy podobne problemy, więc i zrozumienia dla siebie więcej. Taka nić porozumienia wiele znaczy, daje wiele wsparcia. Szkoda tylko, że dzieli nas kilkaset kilometrów.

Gdy po Pielgrzymce Rodzin w Łomiankach, późną już porą, jedziemy do nich na nocleg, czekają na nas w rozświetlonym domu, abyśmy wszystko dobrze widzieli wchodząc.

Swoją gościnnością i troską oraz świadectwem ze swojego życia podbudowują nas, zachęcają do dalszego wysiłku i zaangażowania.Są ewangeliczną, zapaloną lampą dla nas. I jak to dobrze, że są!

“Nikt nie zapala lampy i nie przykrywa jej garncem ani nie stawia pod łóżkiem; lecz stawia na świeczniku, aby widzieli światło ci, którzy wchodzą.” (Łk 8,16)

A takich małżeństw i rodzin wśród znajomych ostatnio nie brakuje. Można wiele od nich czerpać, można się na nich oprzeć, gdy jest ciężko, można też ich samemu wspierać i dzielić się tym, co mamy.

Chciałabym, aby wszystkie pary, które skorzystały z Programów prowadzonych przez Fundację Pomoc Rodzinie, znalazły również wsparcie w swoim gronie. Wzajemne zrozumienie uprości wówczas wiele spraw. Choćby tę, jak znaleźć chwilę czasu dla siebie, o czym pisała wczoraj Małgosia :).

Dorota

Nasi Sąsiedzi z Dołu zabierają nam syna do dinoparku. Córka jest u koleżanki. Zaskoczeni kompletnie nagłym bezrobociem w dziedzinie zajmowania się dziećmi, jemy obiad we dwoje i to nawet w towarzystwie świeczki, mimo że rachunki za prąd opłacane regularnie, a potem oglądamy film, którego wartka akcja byłaby nie do pojęcia po 22:30, gdy zwyczajowo kończy się nasza krzątanina. Domowym sposobem mamy więc restaurację i kino. W “kinie domowym” jeszcze przydarza się filiżanka kawy, więc prawie kawiarnia.

Przez resztę wieczoru są u nas dzieci Sąsiadów z Dołu, którzy z kolei sami wypadają na romantyczne zakupy swetra dla Niego.

Fajnie mieć sąsiada, co pożyczy szklankę cukru, ale jeszcze lepiej sąsiadów, z którymi “czas dla nas” jest możliwy nawet w czasach p.n.d. (po narodzinach dzieci). Co zrobić, żeby mieć takich sąsiadów? Wysłać ich na warsztaty JA+TY=MY i wszystko stanie się jasne. Będą grać z Wami w jednej drużynie. Do Łomianek za tydzień chyba jeszcze się da, we Wrocławiu już tylko lista rezerwowa.*

🙂

M

*więcej informacji na www.fpr.pl

Jak co roku Łomianki otwierają swoje podwoje na przyjęcie rodzin ze wszystkich Ognisk. W ostatnich dniach co chwilę kursowały samochody po kolejne zakupy, sprzęty, kwiaty. Im bliżej było tego dnia, tym więcej pokazywało się młodzieży, która w jakiejś części zdążyła także wspomóc siły Wspólnoty w przygotowaniu Domu na to wydarzenie.

Ten dzień to nie tylko znakomita okazja, żeby poznać nowe rodziny, odnowić przyjaźń z tymi, co byli na tym samym turnusie w tym, czy zeszłych latach, ale nade wszystko podziękować Świętej Rodzinie za opiekę i za to, co się w czasie ostatniego roku wydarzyło. Obok więc wszystkich zajęć wspólnych jest też i czas na wypełnioną spotkaniami w ciszy kaplicę Świętej Rodziny.

Tak wiele dobra doświadczyliśmy w tym roku. Jest za co podziękować.

W łączności z Wami wszystkimi, którzy nie mogliście przyjechać

w Waszym imieniu przed Świętą Rodziną

ks. Jarosław