niezmarnowane dary

„Ile razy chciałem zgromadzić twoje dzieci, jak ptak swoje pisklęta pod skrzydła, a nie chcieliście.” (Łk 13, 34)

Jak radosne i piękne to doświadczenie, gdy dar z siebie zostaje dostrzeżony, przyjęty, odwzajemniony. I jak bolesne, gdy zostaje odrzucony. Tak łatwo wtedy zamknąć się w sobie, popaść w rezygnację, zniechęcenie, rozżalenie…

„Wszystko co z miłości odnajdziesz w wieczności” – to usłyszane kiedyś zdanie często do mnie wraca, gdy szczerze ofiarowany dar z siebie pozostaje niezauważony, skrytykowany, potraktowany podejrzliwie czy zlekceważony. Jak pocieszająca jest wtedy myśl, że zawsze dostrzeże go, przyjmie z radością i przechowa w sercu na zawsze sam Bóg. U Niego „wszystko co z miłości” nigdy się nie zmarnuje.

Basia