Minął miesiąc

od śmierci naszego brata, ks. Dariusza. Dziś też przypadają jego imieniny. I tyle się w tym czasie wydarzyło: jego pogrzeb, nasze rekolekcje, wybory nowego Głównego Odpowiedzialnego Instytutu Świętej Rodziny w jego miejsce, spotkanie rodzin z O. Antonello; i nasze zajęcia, płynące dzień po dniu.

Aż się nie chce wierzyć, że to już miesiąc. I choć wydaje się, że życie wróciło do swojego rytmu, zadań i pracy, to przecież towarzyszy nam świadomość, że ks. Darek jest z nami. Nie idzie się do Domu Ojca na „wieczny odpoczynek”, tylko na wieczne miłowanie. A miłość zawsze chce towarzyszyć. Mniej czy bardziej dyskretnie. Jak bycie przy dziecku, kiedy stawia pierwszy krok i chcemy ochronić je przed upadkiem, czy jak modlitwa rodziców w czasie ważnego egzaminu syna lub córki, kiedy są daleko. Towarzyszenie z latami jest coraz bardziej ukryte, ale ileż zyskuje na intensywności.

Ono jest zresztą dwustronne. Pamiętamy o ks. Darku w czasie Mszy św. w 30 dni od dnia śmierci, pamiętamy o nim w modlitwie i on pamięta o nas. Kościół, choć podzielony na cierpiący, walczący i chwalebny, jest ciągle ten sam: jeden, święty, powszechny i apostolski. I Jezusowy.

Ks. Jarosław