Odrzucony kamień

“Kamień odrzucony przez budujących stał się kamieniem węgielnym.
Stało się to przez Pana i cudem jest w naszych oczach” (Ps 118, 22-23).

Do tego wersetu nawiązuje Pan Jezus wyjaśniając przypowieść o dzierżawcach winnicy. W zasadzie to nawiązanie odnosi się także do wczorajszego wpisu Michała 😉
Czyż to nie jest spowszedniały cud…?

Dla mnie i być może nie tylko dla mnie psalm 118 to skojarzenie z Wielkanocą i wielkanocnymi niedzielami. Wtedy właśnie bardzo często występuje on jako psalm między czytaniami. Teraz, w okresie Wielkiego Postu jest takim przypomnieniem, zapowiedzią, zwiastunem wielkanocnej radości. Oczekiwanie na radość wielkanocnego poranka w tym roku towarzyszy mi szczególnie. Kolejny raz przekonuję się, że rachuby Boga nie są rachubami ludzkimi. Że moje kalkulacje, misterne plany, warianty rozwiązań nie zawsze prowadzą do Boga najkrótsza drogą, że meandrują i krążą, często wokół osi, którą sam jestem. A przecież bez Pana Boga nic nie mogę uczynić. A z drugiej strony – to, co według moich rachub małe, mikre, nic niewarte – staje się podstawą, fundamentem Bożej budowli.

W tym czasie tak wiele osób uczestniczy w rekolekcjach, jedni je głoszą, inni słuchają, jeszcze inni umożliwiają udział w ich przeżywaniu.

Każdy z nas jest jedyny i niepowtarzalny przed Bogiem. Każdy z nas jest kamieniem węgielnym.

Stało się to przez Pana.