skąd się biorą dzieci

“Cieszcie się, że wasze imiona zapisane są w niebie.” (Łk 10, 20b)

Skąd się biorą dzieci? Od tego pytania zaczęliśmy wczoraj we Wrocławiu Program 2: MY+RODZINA. Niby wszystko takie oczywiste, a cały ciąg dalszy wynika z tej fundamentalnej kwestii. Nie tylko nasz stosunek do dzieci, nie tylko myślenie o małżeństwie, ale i o sobie samych i naszych własnych rodzicach. Układa cały kontekst funkcjonowania naszej rodziny.

Jesteśmy, bo Bóg zapisał w niebie nasze imiona – jeszcze wtedy, gdy rozwieszał po nim gwiazdy. Jego miłość ogarniała nas daleko wcześniej, niż mogli pomyśleć o nas nasi rodzice. Nim zdążyli policzyć nasze palce, on liczył włosy na naszej głowie, w niepojętej i zarazem kruchej tajemnicy życia, gdzie od ludzkich decyzji On uzależnia powodzenie swoich planów.

Mała św. Teresa z Lisieux, o której ks. Jarek pisał kilka dni temu, jako mała dziewczynka oglądała ze swoim tatą nocne niebo. I zobaczyła na nim ułożoną z gwiazd literę “T”. “Moje imię zapisane jest w niebie”. Zachwyciła ją ta myśl.

Pozostanie we mnie na zawsze ogrom wdzięczności względem osób, które pomogły mi uświadomić sobie, ile wynika z prawdy o naszym początku. I o początku naszych dzieci. Gdy ją odkrywamy, i my, i nasze dzieci możemy stawać się jak tańcząca bez skrępowania w przejściu kościoła mała dziewczynka, którą widziałam tydzień temu na Mszy – ona wie, że jest kochana i spoczywa na niej pełen zachwytu wzrok Ojca.

Tuż przed pierwszym wykładem drugiej sesji prosimy Was o modlitwę za naszą dzisiejszą warsztatową pracę – dziękując, że zawsze jesteście z nami.

Mplus