Choć trzeba pewnie ten tytuł doprecyzować, bo O. Antonello pomagał rodzinom spotkać się z Miłością Miłosierną. W sobotę spotkanie dla „naszych” rodzin (z Ognisk Świetej Rodziny), które licznie przybyły z różnych stron Polski, a w niedzielę spotkanie otwarte dla wszystkich chętnych.

Chciałbym móc opowiedzieć trochę bardziej szczegółowo o tym, o czym mówił ojciec, ale ponieważ było to spotkanie dla rodzin, więc dla nas, księży, wyznaczona została inna rola – spowiedników. I jak zwykle rodziny zrobiły wszystko, żebyśmy nie musieli narzekać na brak zajęcia. 🙂 Na szczęście jest zapis elektroniczny z tego spotkania i będzie szansa przeżyć to jeszcze raz.

Co było dla mnie najważniejsze? Pomijam same treści, bo o nich niewiele mogę powiedzieć. Najważniejsze dla mnie było to, że przybyły całe rodziny i dzieci nikomu nie przeszkadzały. Były sobą. Szybko się zorganizowały w swoich własnych grupach wiekowych: były więc dzieci raczkujące, które zwiedzały odważnie świat; chodzące, dla których wyzwaniem było pokonanie schodów na scenę, więc  co chwilę któreś z nich przymierzało się do roli gwiazdy spotkania. Dzieci biegające organizowały wyścigi w każdym możliwym miejscu niezajętym przez dorosłych (najczęściej za sceną i obok niej). Wreszcie byli także, wyczynowcy oblegający drabinki usytuowane przy ścianach.

Jak to zwykle bywa na takich spotkaniach całych rodzin, wszystkie dzieci były nasze, więc każde z nich było “zaopiekowane”.

Podobno rodziny już się umawiają na Stadion Narodowy. Wyobrażam sobie, co się tam będzie działo.

Ks. Jarosław

Zapraszamy do oglądania transmisji na żywo rekolekcji organizowanych w Łomiankach przez Instytut Świętej Rodziny i prowadzonych przez o. Antonello Caddedu ze Wspólnoty Przymierze Miłosierdzia w dniu 6 grudnia 2015 od godz. 9:00:

https://www.youtube.com/watch?v=4jq9qwRaSHY

Może tak się dzieje z wiekiem, z jakimś życiowym doświadczeniem, że człowiek decyduje, by mimo całej pracy nad sobą, nie podejmować na Adwent postanowienia wyrugowania jakiejś wady. To jakiś kompletny idealizm, wierzyć, że w dwadzieścia kilka dni uporamy się z czymś, na co pracowało ileś dekad. I takie postanowienie nadal zwraca wzrok na siebie samego, najczęściej w przeżyciu porażki, że nie wychodzi, że jest się słabym, do bani itd.

Chodzi mi po głowie, że “miłość zakrywa wiele grzechów” (1P 4, 8). I myślę, że w naszym życiu rodzinnym, w które każdy z nas wnosi swoje piękno i swoje trudne dla innych strony, lepiej skupić się na szalonym pomnażaniu miłości i przebaczenia. Zwłaszcza, gdy wszystko się sypie, wszystko nie tak, wszystko miało być inaczej.

Wtedy nie, nie załamujemy się; wtedy miłości i przebaczenia tym więcej, garściami, ekspresowo.

M

Rorate caeli desuper et nubes pluant iustum

Spuśćcie rosę niebiosa i obłoki niech wyleją sprawiedliwego

To właśnie od tych słów łacińskiej antyfony na wejście pochodzi nasza polska nazwa rorat. Chorał gregoriański przypisał tej antyfonie tęskną melodię, wznoszącą się, a potem opadającą… Moje pierwsze wspomnienie z adwentu właśnie  z nią jest związane. Ks. Jan Twardowski na potrzeby mszy dla dzieci odprawianych w niedziele adwentu do chorałowej melodii napisał nowy, polski tekst: “Niedługo już przyjdzie Jezus z choinką, tak śpiewa chłopiec z dziewczynką”. Dość swobodna to parafraza, ale moim zadniem dobrze oddająca nastrój adwentowej tęsknoty i oczekiwania. Pamiętam moje zdziwienie i duże zaskoczenie, gdy usłyszałem znaną mi melodię z łacińskim tekstem śpiewaną podczas rorat. Byłem bardzo rozczarowany. A teraz – czasem zaszkli się w oku łza wzruszenia…

I drugie skojarzenie – nieporównywalnie młodsze. To wspólne śniadanie po roratach. Z natury swojej dość szybkie i skromne, ale bardzo miłe.  Ci sami ludzie, młodzież, dzieci, księża, którzy uczestniczyli we mszy świętej – teraz rozmawiają, uśmiechają się, tworzą wspólnotę. Nie tylko mówią, ale rzeczywiście radośnie oczekują na Boże Narodzenie. Taki powrót do pierwotnego chrześcijaństwa – nie tylko dlatego, że bardzo często te swego rodzaju agapy są w dolnym kościele – skojarzenie  z katakumbami jest oczywiste 😉

I już ostatnie, trzecie skojarzenie – to  adwentowi święci: Matka Boża, św. Jan Chrzciciel, św. Barbara i oczywiście św. Mikołaj 🙂

Andrzej O.

Adwentowe wieczory są w naszej rodzinie szczególne. Wszyscy bardzo je lubimy. Gdy na zewnątrz ciemno i zimno, nasz salon jest pełen łagodnego światła świec. Dzieci pilnują rytuałów – najpierw zapalają świece, potem modlimy się wspólnym graniem i śpiewaniem (opracowaliśmy sobie specjalny rodzinny śpiewnik adwentowy). Trudno zakończyć tę część, gdyż nasz mały Michaś po każdej pieśni woła „jeszcze!!” 🙂 Potem pacierz lub inna forma modlitwy. Po modlitwie czas na czekoladkę z adwentowego kalendarza i w związku z tym – na rachunek sumienia. W tym roku wprowadziliśmy bowiem małe obostrzenie i dostają ją ci, którym udało się przeżyć dzień w zgodzie z rodzeństwem (od co niektórych z naszej piątki wymaga to niemałego wysiłku 🙂 ). Obrazek znajdujący się na pudełku nad czekoladką dzieci ofiarują Św. Rodzinie i wkładają do specjalnego pojemnika – jako wyraz ich zwycięstwa nad własną słabością. Wspólny wieczór kończy zazwyczaj czytanie adwentowych opowieści. Cieszymy się bardzo tym wspólnym czasem prostego bycia razem.

Basia

“Nie gaś, niech świeci”, proszę męża często, gdy po domu gasi zapalone przeze mnie lampki. Lubię, gdy się palą w różnych miejscach. A już szczególnie lubię te przy stopniach schodów, które zaświecają się same w nocy. Absolwenci JA+TY=MY pewnie trafnie zakwalifikują mnie do odpowiedniej grupy według podziału na dominujący zmysł, ale chodzi też o coś innego: o to ciepło i poczucie bezpieczeństwa, które daje światło.

Cieszę się z tego płomyka w lampionie niesionym przez naszego syna, gdy jednak udaje się nam dotrzeć na roraty, które tak pięknie wczoraj wspominał ks. Jarosław. Cieszę się z tego przystanku. Myślę potem wieczorem, że tym światełkiem, które rozjaśni każdą trudność, jest świadomość, że jest się kochanym. Miłością, na którą nie tylko nie trzeba, ale i nie da się zasłużyć. Żywą i pełną akceptacji. Ona ma moc otwierać serce dla innych.

I wzrusza mnie troska Pana Jezusa w dzisiejszych czytaniach: “Nie chcę ich puścić zgłodniałych, żeby kto nie zasłabł w drodze”. Jakież drobiazgi on widzi. Jakiż realizm i jak bardzo praktyczny ogląd życia. Tak samo patrzy na nasze rodziny: na odrabianie lekcji, gotowanie, zapomniane sprawdziany, katary, szpitale, klejone z determinacją, choć spóźnione, kalendarze adwentowe. I zapala nam światło w naszych domach – by było cieplej, raźniej, bezpiecznie.

M

Rzadko odprawiam Mszę św. w kościele parafialnym. Zwykle jest w jednej z naszych kaplic, dla naszej Wspólnoty, czasem dla naszych instytutowych studentów. Wszystko u nas jest spokojne świadomością misterium, powagą tego, co się będzie działo na Ołtarzu i bardzo dorosłe w przeżywaniu. Dziś byłem świadkiem po raz pierwszy od wielu, wielu lat parafialnych rorat pełnych lampionów, dzieci, rozgardiaszu i emocji, przy zarówno wchodzeniu do tonącego w ciemnościach kościoła, jak i w kolejce po słodycze w zakrystii po Mszy św. dla wszystkich dzieci z lampionami (ale też i dla tych bez lampionów – bo prawdziwa miłość jest, jak wiadomo, bezwarunkowa oczywiście 🙂 ).

Nie trzeba było nawet specjalnie się starać, żeby przypomnieć sobie moje własne dziecięce ranne wstawanie, długą drogę do kościoła w zimne poranki, bardzo często w śniegu, z zapalonym, wykonanym domowym sposobem lampionem, który – nieostrożnie niesiony – mógł zgasnąć. I te emocje związane z losowaniem figurki Matki Bożej dla wylosowanego serduszka z zapisanym dobrym uczynkiem (osobno w kategorii chłopcy i dziewczynki). Na jeden dzień i noc. I ten dzień szczególny i wyjątkowy, kiedy wylosowano moje serduszko. I Jej wizyta u nas w domu. Wieczorny pacierz przy figurce i wyprawa rano z Nią, żeby mogła trafić do czyjegoś domu w kolejny dzień.

Dobrze było to wszystko sobie przypomnieć i zaprosić Ją na nowo, choć już nie w figurce, i nie na jeden dzień i noc, ale na nowo i do serca. I na zawsze.

Ks. Jarosław

Oczywiście, że żałuję, iż nie wpadłam na to dawno, dawno temu. Albo przynajmniej trzy tygodnie temu. Mimo iż wydaje mi się, że żyjemy z myślą do przodu. A jednak nie. Gdybym odkryła ze trzy tygodnie temu, że kalendarz adwentowy można zrobić z lampionów wykonanych z pięknie udekorowanych słoiczków po “gerberach”, nie wyrzuciłabym ani jednego. Podobnie z zachowaniem rolek po papierze toaletowym, z których można złożyć fantastyczny adwentowy domek .

Niestety wszystko odbywa się późno, ale zainspirowała mnie lista pomysłów znalezionych TU (pewnie ktoś, kto lubi szukać w sieci, znajdzie wiele, wiele więcej). Zamiast tradycyjnych czekoladek, czekanie na Święta dzień po dniu może mieć absolutnie unikalny i w pełni zindywidualizowany charakter, który opowie o tym, jak chcemy to robić w naszej rodzinie. Poszczególne przegródki kalendarza mogą pomieścić wszystko: prośby na dziś (np. “wyrzuć śmieci i zostaw niewidzialną rękę”), zwinięte w rulon urywki na wieczorną wspólną modlitwę rodziny, a przecież mogłyby to także być wskazówki do gry terenowej z zadaniami, zagadkami i wyrazami troski o bliźnich, gdzie na końcu znajdujemy żłóbek, a w Nim Pana Jezusa.

Mimo opóźnienia, które wydaje się rozciągać na wszystkie sfery życia, dziś rano zamierzam udać się z najmłodszym brzdącem do sklepu z artykułami papierniczymi, by stworzyć dla nas taki kalendarz. Mogę uzupełniać go pomysłami dzień po dniu. Ważne, by miał duże przegródki. Zrobić możemy go razem z dziećmi, frajda będzie tym większa.

Podzielicie się z nami Waszymi pomysłami? 🙂

M

Nowy początek. Nowe rozpoczęcie kolejnego roku życia, ale nie w wymiarze indywidualnym – jak moja rocznica urodzin – tylko wspólnotowym: żebyśmy rośli w latach i w mądrości nie dla siebie, ale dla innych.

Adwent to czas nowego rodzenia się wspólnoty Kościoła, ludzi współodpowiedzialnych za rozwój siebie. Bo nie chodzi o to, żebyśmy podjęli nowe, wielkie dzieła, tylko żebyśmy zmienili nasz Kościół w jeszcze piękniejszy poprzez zmianę samych siebie. Cokolwiek we mnie się zmieni na lepsze, zmieni oblicze Kościoła i świata.

Adwent to szansa, żeby wrócić do ostatniego niezakończonego zadania domowego po Programie JA+TY=MY, by podjąć je na nowo z miłości do mojej żony/mojego męża.

Adwent to przygotowanie swojego serca do narodzin Pana Jezusa, który przychodzi w rodzinie. I przyszedł tam na trzydzieści lat swojego życia, żebyśmy w naszych rodzinach ucieszyli się Jego obecnością i pozwolili Jemu zmieniać nasze życie według Jego serca.

Adwent to czas szczególnej bliskości z Maryją i Józefem, pierwszymi oczekującymi, pierwszymi ludźmi Adwentu, tak jak Izajasz i św. Jan Chrzciciel. I choć ci ostatni są oficjalnymi patronami tego czasu, to wcale nie przeszkadza, żeby to grono jeszcze trochę „urodzinnić”. O co zresztą bardzo apelował św. Jan Paweł II: żeby Kościół stawał się coraz bardziej rodzinny.

Z życzeniem najwspanialszego Adwentu

dla naszych Czytelniczek i Czytelników

Ks. Jarosław

… najbardziej pokazuje istotę Adwentu. Wszystko przygotowane (no, prawie), choinka przystrojona, stół przygotowany, wszystkie potrawy gotowe, a prezenty na miejscu. W tym wszystkim jeszcze trzeba było znaleźć czas na przygotowanie siebie (ze Spowiedzią włącznie i fryzurą oczywiście). Wszystko przygotowane… na przyjście Dzieciątka. To dla Niego to wszystko.

Cały trud przygotowania Świąt – ogromna logistyka od strony kuchni po wyzwanie zdobycia spersonalizowanych prezentów – pokazuje w mikroskali ogrom przygotowania misterium zbawienia. „Misterium“, bo Boży plan nam się stopniowo objawia w całej historii świata i „zbawienia; bo to o to chodzi – o nasze życie wieczne w Bogu i z Nim.

Nasz świąteczny wygląd i nasze świętowanie, nasza radość – są tylko przedsmakiem radości Nieba. Ono dzisiaj także ma swoje święto: Bóg się rodzi. Całe Niebo staje w zachwycie, a Aniołowie poniosą tę wieść dalej.

Dziś przy naszych stołach pojawi się jedno nakrycie więcej. Dla niespodziewanego gościa/Gościa. Bóg przychodzi do każdego z nas, nawet najbardziej odległego. Pokonał taką odległość, że już bliżej się być nie da. Zamieszkał pośród nas.

Chciałbym dzisiaj podzielić się z Tobą opłatkiem i podziękować za to, że mogliśmy się spotkać i podzielić się swoim spotkaniem z Nim, Zbawicielem świata. To dzięki temu, że przyszedł i że został z nami, jesteśmy tym, kim jesteśmy. Niech Wasz dom będzie zawsze miejscem, gdzie każdy jest “u siebie”. Radosnego świętowania.

Z pamięcią

Ks. Jarosław