Andrzej, zwany potocznie Boskim Andym z uwagi na swe przymioty, to osoba, której nie widać na tym blogu, mimo że bez jego pomocy trudno byłoby go współtworzyć. Poznaliśmy się 26 lat temu, a pobraliśmy się równo lat temu 11, 29 czerwca – i stąd ten dzisiejszy wpis.

Gdy Andrzej dołączył do nas w piątej klasie podstawówki, szybko staliśmy się jak Kevin i Winnie z “Cudownych lat”. Tyle rozmów, rozwiązywanych wspólnie zadań z matematyki, filozoficznych problemów, wymiany listów z wakacji i nie tylko. Tak bezinteresownej nastoletniej przyjaźni życzyłabym naszej córce i wszystkim młodym ludziom. Jak bardzo poszerza ona horyzonty.

Po rożnych liceach i różnych osobistych ścieżkach spotkaliśmy się na weselu kolegi. I poczuliśmy się ze sobą “jak w domu”. Dlatego za dwa lata zaplanowaliśmy nasz własny ślub. 😉 Trochę zajęło, zanim zrozumiałam, że mężczyzna funkcjonuje inaczej niż kobieta, że trzeba się mierzyć z bagażem wniesionych w małżeństwo zranień, że troską trzeba otaczać to, co jest, a nie ideały i wizje, że szacunek jest fundamentem. Ile jeszcze potrwa wyrobienie nawyków, które dogonią to, co się już trochę “wie”? Pomaga w tym dojrzewaniu Fundacja, której bloga z łaski Bożej współtworzę, Programy, spotkania, rekolekcje – które dziś zaczynają się dla nas w Wisełce.

Może i Wam uda się dzisiaj przejrzeć stare zdjęcia i ucieszyć się przebytą już drogą. 🙂

M

Udział w Programie wraz z ks. Jarkiem i innymi parami był dla mnie prawdziwym błogosławieństwem! Był to już nasz trzeci Program i po raz kolejny kończymy go z wrażeniem, że jest to dzieło Boże, w którym ks. Jarek jest jakże wspaniałym i posłusznym narzędziem.

Mamy udział w jego radości, łasce i oddaniu, które przyświeca jego posłudze duszpasterskiej względem par. W czasie Programu małżonkowie mają możliwość uświadomić sobie przeszkody na drodze rozwoju ich związku. Ten proces najpierw wyzwala ból, ale kiedy zranienia oddajemy Panu Bogu, w ich miejscu pojawia się miłość.

Było to także i moim doświadczeniem w czasie pierwszej edycji Programu  w którym wzięłam udział z moim mężem, Bradem, a potem w każdym kolejnym JA+TY, przy prowadzeniu którego z taką radością pomagałam. Pozostając pod wrażeniem posługi naszego duszpasterza, modlę się, by Duch Święty prowadził go przez dalsze etapy jego podróży. Jestem także wdzięczna drugiej parze prowadzącej – siła ich relacji jest dla nas przykładem. Dziękuję Panu Bogu za to, że Program się odbył w Diecezji Illionois i dziękuję Mu za to, że wzbudza w sercach małżonków pragnienie życia Sakramentem Małżeństwa. Módlmy się, by za łaską Boga to dzieło nadal przemieniało oblicze wielu małżeństw.

W Chrystusie,

Audrey Bolt

– albo inaczej Modliszki. Tradycja Wrocławia. Ponownie wczoraj.

Ile to już lat spotykamy się w damskim gronie żon – próbowałyśmy policzyć, ale mimo iż kobiety mają tak szczegółową pamięć do WSZYSTKIEGO, nie udało się.

Kiedy dzwonię rezerwować stolik i mówię: dla 9 kobiet, pan rozumie bardzo dobrze, gdy proszę o ciche i ustronne miejsce. Potem gdy z Agnieszką Jacket szukamy nieobecnego w centrum w piątek wieczorem miejsca postojowego, i dzwonię rozpaczliwie, że będzie obsuwa, pan zapewnia wyrozumiale, że stolik zatrzyma.

I później też jakoś daje radę, gdy czeka na złożenie zamówienia, a my jedna przez drugą między sobą z dygresjami o parkowaniu, winie i kaloriach.* I nie zrażamy się, gdy połowy rzeczy z karty nie ma. Przecież MY jesteśmy. Ubrane w obcasy i naszyjniki, bo to nasz czas, gdy dla odmiany nie my podajemy do stołu. Choć bardzo kochamy nasze Rodziny, czasem potrzebujemy czuć się jak księżniczki.

W połowie spotkania dołącza do nas koleżanka, która przyjechała specjalnie aż 100 km z Opola. Kilka lat temu w podobnym gronie żegnałyśmy ją przed przeprowadzką całą rodziną do Manchesteru. Dziś cieszymy się, że już znowu są w Polsce, na stałe. Przyjedziemy na Modliszki do Ciebie, zapewniłyśmy wtedy. I dotrzymałyśmy słowa, Modliszki podbiły Manchester. 

Po kilku godzinach pan kelner zapytuje, co podać, a my, że już nic. Nie chciałbym, by panie siedziały przy pustym stole. – Ależ my mamy usta pełne… słów – odpowiada Danusia.

Z pozdrowieniami,

Że dla odmiany z Polski, to Małgosia, ale może być i Margaret

*Czy wiecie, co to są kalorie? Wyjaśniła nam Marta. Małe krasnoludki, które – gdy my śpimy – zwężają nasze sukienki. 

Jadąc autem mijam billboard reklamujący bikini. Michał Anioł nie wyrzeźbiłby lepiej, wszystko na swoim miejscu. Zwłaszcza brzuch, płaski jak deska do prasowania, ogłasza światu ideał ciała bez śladu macierzyństwa. A przecież jest mieszkaniem zbyt ciasnym, by  znaleźć w nim “przestrzeń życiową.”

Powinnam podziękować sklepowi, który zainwestował w reklamę. Bo zaczynam myśleć z wdzięcznością o wszystkich ciążowych rozstępach i o centymetrach w pasie, co mimo reżimu nie skrócą się nigdy do figury nastolatki. Bo wszystkie te znaki na ciele przypominają mi największą tajemnicę mojego życia: że można u siebie dać schronienie komuś, kogo przed chwilą jeszcze nie było.

I myślę, ile kłamstwa w tym wizualnym ideale kobiety, którą by można liczyć na sztuki i sprzedawać w sklepie razem z bikini. I myślę też, o ile byłybyśmy wewnętrznie bardziej wolne i bogate, gdyby nie rozdawano za darmo takich obrazków.

Małgosia