tam droga zbawienia przez wiarę, w miłości, ku pełni radości.

To słowa z pieśni jubileuszowej na obchody 1050-lecia Chrztu Polski. Zakończeniem tych obchodów była przedwczorajsza Msza Narodowa na Jasnej Górze z udziałem papieża Franciszka. Od momentu ogłoszenia programu papieskiej wizyty w Polsce – bardzo chciałem właśnie na tej mszy być. Próbowałem różnych sposobów, by dostać kartę wstępu. Po licznych staraniach uwieńczonych niepowodzeniami w końcu odpuściłem, straciłem nadzieję – i właśnie wtedy dostałem wejściówkę przed sam szczyt.

Zapadły mi w uszy i w pamięć dwie myśli papieża: o przekazywaniu autentycznej wiary z rodziny do rodziny, z ojca na syna, a zwłaszcza przez matki i babcie, którym należy się szczególna  wdzięczność.

I druga – na Jasnej Górze – tak jak w Kanie – Maryja uczy nas unikać arbitralnych decyzji i szemrań w naszych wspólnotach; jako Matka rodziny chce nas strzec razem.

Właśnie dla tych dwóch myśli papieża Franciszka warto było tam być. Wiem, że te słowa były do mnie, że 1050 lat temu moi przodkowie wybrali drogę, której ja nie chcę zmieniać, nie mogę zmieniać. Bo przecież – pomijając wszystkie inne argumenty z różnych dziedzin – mam w uszach i w pamięci słowa św. Jana Pawła II z Placu Zwycięstwa z 1979 roku, usłyszane w sektorze F-4, że “człowieka nie można zrozumieć bez Chrystusa; i człowiek nie może sam siebie zrozumieć bez Chrystusa. Nie może zrozumieć ani kim jest, ani jaka jest jego właściwa godność, ani jest jego powołanie i ostateczne przeznaczenie”.

Każdy z nas, ludzi jest inny, niepowtarzalny, jedyny. Każdy – na obraz i podobieństwo Boga. Po czwartkowym spotkaniu z papieżem lepiej rozumiem, co to znaczy jedność w Chrystusie.

Andrzej O.

… to szczególny dzień dla osób, w jakikolwiek sposób związanych z Ks. Arcybiskupem Kazimierzem Majdańskim, z dziełami powstałymi z Jego udziałem, z Jego inicjatywy. Co roku na “Przystani” przypominamy wydarzenia tego dnia: 1945 – cudowne uratowanie polskich księży uwięzionych w KL Dachau (29.04. ustanowiono Dniem Pamięci Męczeństwa Duchowieństwa Polskiego w II Wojnie Światowej), 1975 – powstanie Instytutu Studiów nad Rodziną na wydziale teologicznym warszawskiej Akademii Teologii Katolickiej, 2007 – dzień śmierci Ks. Arcybiskupa.

Włocławek, Dachau, Kalisz, Łomianki…

Oto dwa cytaty z  filmu “Czas wielkiej próby” – zawierającego obozowe świadectwo Abp. Majdańskiego:

Wolność – dar Boga dla człowieka. Wolność – potrzebna jak oddech i słońce. Wolność – bez której człowiek nie może być Człowiekiem.

W 1975 roku niemiecka prasa relacjonowała proces sądowy przeciwko lekarzowi SS Heinrichowi Schuetzowi: Pierwszy proces w sprawie mordu na polskich duchownych w Dachau. Lekarzowi SS zarzucono 11 morderstw i pomoc w dwunastym. Więźniowie poddawani doświadczeniom pseudomedycznym umierali wolno i w nieludzkich cierpieniach. Polski biskup – wybacza. Ofiara obozu koncentracyjnego podaje rękę lekarzowi SS: “Możemy przecież spojrzeć sobie w oczy. Tamto nigdy nie powinno się powtórzyć”.

I jeszcze św. Augustyn: dla was jestem biskupem – z wami jestem chrześcijaninem.

Andrzej O.

Trwają obchody 1050. rocznicy Chrztu Polski. Uroczystości państwowe i kościelne organizowane są razem – to znaczy nie tylko wzajemnie się nie wykluczają i nie są dla siebie konkurencją, ale ukazują wspólne źródło polskiego państwa i polskiego kościoła.

Pięćdziesiąt lat temu było inaczej. Kościół w Polsce obchodził milenium chrztu Polski. Przygotowaniem była dziewięcioletnia nowenna i Śluby Jasnogórskie w 1956 roku, a także peregrynacja kopii obrazu MB Częstochowskiej w parafiach całej Polski.

Ówczesna władza PRL ogłosiła  i przeprowadziła konkurencyjne obchody – tysiąclecia państwa polskiego. Powstawały szkoły-tysiąclatki, kładziono akcent na zwycięstwo nad faszyzmem i umacnianie aktulanych sojuszy. Jednak oficjalne uroczystości konkurowały z uroczystościami kościelnymi, a de facto miały na celu je zdyskredytować, utrudnić bądź uniemożliwić ich przebieg. Szczytowym punktem państwowych obchodów była wielka defilada wojskowa zorganizowana 22 lipca 1966.

W czasie przygotowań do milenium i jego obchodów często padało hasło: Rodzina Bogiem silna. Warto przypomnieć i pomyśleć nad sześcioma zasadami sprawiedliwego ustroju państwowego wobec rodziny. Sformułował je Stefan kard. Wyszyński, Prymas Tysiąclecia:

1. Uznanie, że człowiek jest bogactwem społeczeństwa i państwa,

2. Otoczenie rodziny troską i opieką przez społeczeństwo i państwo,

3. Zabezpieczenie prawne nierozerwalności małżeństwa,

4. Stworzenie warunków gospodarczych sprzyjających życiu rodzinnemu,

5. Właściwa polityka ludnościowa wobec rodziny,

6. Uznanie współdziałania społeczności na rzecz społeczności rodzinnej

Minęło pół wieku, panuje inny ustrój, inne warunki ekonomiczno-społeczne, inne sojusze… Ale źródło chrztu, prawdy wiary, Dekalog, nauczanie Kościoła – stale takie samo…

Andrzej O.

Nasze patronalne. Nasza uroczystość. Nasz „odpust”. 🙂 Nasz, nie w sensie „tych ludzi z Łomianek”, ale nas – wszystkich, którzy niosą to samo imię przez powołanie do małżeństwa czy konsekrację. Każdy z nas ma Dom, gdzie jest kochany, rozumiany i wspierany. Każdy z nas może zaglądać tu, ile razy chce, żeby zaczerpnąć coś z tej atmosfery i zabrać ze sobą do swojego własnego domu. Dziś Święta Rodzina zaprasza do siebie, żeby powiedzieć każdemu, jak bardzo jest dumna z nas, widząc ile trudu i wysiłku wkładamy w to, by i w naszych domach słowa, gesty i spojrzenia były pełne łagodności, szacunku, twórczego zaangażowania w poszukiwanie nowych sposobów obdarowywania i gdzie dla każdego jest czas, żeby go „zmarnować” razem.

Z największą radością otaczam dziś Wasze domy modlitwą, polecając Świętej Rodzinie Was i Wasze rodziny, Wasze zaangażowania i ofiarność, Wasze troski i trudności, i prosząc, żeby Święta Rodzina nieustannie się o Was troszczyła.

Dziś jestem przed Ikoną Świętej Rodziny w Waszej intencji.

Z modlitwą i błogosławieństwem

ks. Jarosław 

Wrocław ma do świętowania swoje szczególne powody. Ks. Jarek z Programem JA+TY=MY został zdesantowany całkowicie niespodziewanie w środek górskich ostępów, gdzie nie było już nawet dróg krajowych, przy granicy z Czechami, w roku 2009, w środek autorskich wyjazdowych rekolekcji małej grupki kilku małżeństw, która bardzo już poszukiwała przewdonika. Pamiętajac tamten zakątek, trudno uwierzyć, jak rozrosło się we Wrocławiu to dzieło. Trudno też wyrazić wdzięczność za to, jak bardzo zmieniło nasze życie.

Więc ta rocznica, tak ważna dla “Znajomego Księdza z Polski”, jak bywa żartobliwie określany, była też ważna dla nas i bardzo się cieszyliśmy, że zaplanował on dzień na świętowanie jej także tutaj. O 18:00 rodziny z fundacyjnego Centrum Troski o Rodzinę i Ogniska Dolnośląskiego spotkały się na Mszy św. w najstarszym (zbieżność nieprzyadkowa 😉 ) kościele Wrocławia, w zabytkowym sercu miasta, na Ostrowie Tumskim. Kościółek św. Idziego schowany jest dosłownie w cieniu naszej katedry, a Jubilat żartował, że świątynia jest również najmniejsza w mieście, dlatego wypełniona po brzegi.

Po Mszy św. było spotkanie w salce obok kościoła przy torcie. Po nim trenerzy i najbliźsi współpracownicy Programów, którzy biorą na siebie ogromny trud ich organizacji, przyjechali w liczbie około 30 do naszego domu, gdzie zaplanowany był jeszcze program artystyczny. Otwierało go ewangeliczne zadanie dla ks. Jarka – “Wy dajcie im jeść” – bowiem Jubilat w sutannie miał ugotować dla nas wszystkich danie główne (co udało się z niewielką tylko pomocą kilku mężów, którzy przyszli mu na odsiecz 🙂 ).

Pozostajemy wdzięczni za gigantyczną pracę Księdza na rzecz małżeństw, za bycie tak blisko naszych spraw. “Wy dajcie im jeść” w sensie duchowym sprawia, że nie chodzimy głodni.

M z Zespołem JA+TY Wrocławia

Tu już widać, że panowie za plecami coś knują

Mateusz Budnik, który przyjechał do Wrocławia kręcić materiał reklamowy o naszej książce, i widoczny za nim test na makaron al dente

Podano do stołu 🙂

Zdjęcia: Artur Opala, Małgorzata Rybak

Serdecznie dziękujemy ponownie Sylwii Zborowskiej, autorce zdjęć!

Jutro rocznica Powstania Warszawskiego. Kolejna, nieokrągła.

“Nie sposób zrozumieć tego narodu, który miał przeszłość tak wspaniałą, ale zarazem tak straszliwie trudną – bez Chrystusa. Nie sposob zrozumieć tego miasta, Warszawy, stolicy Polski, która w roku 1944 zdecydowała się na nierówną walkęz najeźdźcą, na walkę, w której została opuszczona przez sprzymierzone potęgi, na walkę, w której legła pod własnymi gruzami, jeśli się nie pamięta, że pod tymi samymi gruzami legł również Chrystus-Zbawiciel ze swoim krzyżem sprzed kościoła na Krakowskim Przedmieściu” – to Jan Paweł II na Placu Zwycięstwa w czerwcu 1979 roku.

“Nie złamie wolnych żadna klęska, nie strwoży śmiałych krwawy trud –

Pójdziemy razem do zwycięstwa, gdy ramię w ramię stanie lud.

Warszawskie dzieci, pójdziemy w bój, za każdy kamień Twój, Stolico, damy krew!

Warszawskie dzieci, pójdziemy w bój, gdy padnie rozkaz Twój, poniesiem wrogom gniew!

(…)

Poległym chwała, wolność żywym, niech płynie w niebo dumny śpiew,

Wierzymy, że nam Sprawiedliwy, odpłaci za przelaną krew”. (St.R.Dobrowolski)

Z roku na rok coraz mniej pośród nas uczestników i świadków tamtych 63 dni. Uczcijmy Miasto Nieujarzmione i wszystkich jego Mieszkańców, którzy podjęli ten wielki, patriotyczny zryw. Wspierajmy w ten weekend także uczestników Programów w Glasgow/Paisley (UK).

Andrzej O.

Dziś słyszę w czytaniu mszalnym “Dziesięć Słów” – Dekalog (Wj 19, 17; 20, 1-17). Powtarzam je codziennie. Wersja dziś czytana rozszerza pojmowanie niektórych przykazań.

Bardzo często, także i dziś, pojawiają się pytania o aktualność Dekalogu, choć to przecież to z niego wyrasta cała cywilizacja chrześcijańska. Padają pytania o “rząd dusz”, o władzę nad ludzkimi sumieniami; stwierdzenia, że Polska nie jest państwem wyznaniowym, że jest rozdział Kościoła od Państwa…

W Dekalogu przykazanie “nie będziesz zabijał” w żaden sposób nie jest rozwinięte ani skomentowane.  Do tego przykazania odniósł się 18 lat temu, w Kaliszu, św. Jan Paweł II: “Okiem wiary w sposób szczególnie wyraźny możemy dostrzec nieskończoną wartość każdej ludzkiej istoty. Ewangelia (…) jest również dobra nowiną o człowieku – o jego wielkiej godności. Uczy wrażliwości na człowieka. Na każdego człowieka. (…) Prawo do życia nie jest tylko kwestią światopoglądu, nie jest tylko prawem religijnym, ale jest prawem człowieka. Prawem najbardziej podstawowym. Bóg mówi: >Nie będziesz zabijał!< (Wj 20,13). Przykazanie to jest zarazem fundamentalną zasadą i normą kodeksu moralności, wpisanego w sumienie każdego człowieka. Miarą cywilizacji – miarą uniwersalną, ponadczasową, obejmującą wszystkie kultury – jest jej stosunek do życia. Cywilizacja, która odrzuca bezbronnych, zasługuje na miano  barbarzyńskiej”.

I jeszcze jedno skojarzenie przychodzi mi na pamięć. Ks. Jan Zieja, charyzmatyczny kapłan, powtarzał: “nie zabijaj nigdy nikogo”.

Andrzej O.

Wczoraj, z okazji Roku Konsekrowanych, nasz Instytut, zaproszony przez księdza proboszcza, mógł zaprezentować się w łomiankowskiej Parafii św. Małgorzaty.

W naszych Łomiankach jest 12 różnych instytutów życia konsekrowanego: od zakonu, przez zgromadzenia aż po instytuty świeckie. Dlaczego aż tyle w takich niedużych Łomiankach? Bo był taki czas, że Warszawa była miastem zamkniętym dla meldunku dla mieszkańców innych miast (poza ludźmi z kręgu władzy oczywiście) i różne zgromadzenia (jak np. Chrystusowcy) nie mieli możliwości otworzyć domu swojej wspólnoty w Warszawie. Trzeba było szukać miasteczek-satelitów, gdzie ten komunistyczny przepis nie obowiązywał. W ten sposób trafili do Łomianek najpierw Chrystusowcy, potem Salezjanie, Augustianie, wiele zgromadzeń „honorackich” i nasz Instytut. Każdego miesiąca, w czasie całej niedzieli, prezentuje się jedna wspólnota.

Na nasz Instytut wypadła niedziela, w czasie której przeżywaliśmy w Warszawie Święta Dziękczynienia związane z budową świątyni Opatrzności Bożej, które w tym roku przebiegało pod hasłem „Królowo Rodzin – dziękujemy i zawierzamy”, idealnie wpisując się w nasze apostolskie posługiwanie. Od pierwszej Mszy św. towarzyszyła nam duża kopia naszej Ikony, która jest świadkiem tylu podziękowań i tylu przecież zawierzeń.

W czasie każdej Mszy św. nasze siostry czytały Słowo Boże i modlitwę powszechną, a jeden z naszych księży miał okazję powiedzieć kilka słów o tym kim jesteśmy, jak długo jesteśmy w Łomiankach, co robimy i w jaki sposób wspieramy Łomianki. Była to dobra okazja, żeby uświadomić sobie, że jesteśmy w Łomiankach już tyle lat i wpisaliśmy się już na stałe w świadomość lokalnej wspólnoty.

Była to i dla nas okazja do podziękowania za ten czas, tu w Łomiankach, które stały się dla wielu z nas drugim domem, gdzie nie tylko mamy meldunek, ale także gdzie powstały tak różne inicjatywy duszpasterskie i apostolskie. Także i my mamy okazję dziś mówić: „Królowo rodzin – dziękujemy i zawierzamy”.

Ks. Jarosław