Choć inaczej wyglądają Jej wizerunki na całym świecie, jest zawsze tą samą Matką, i całą sobą pomaga nam odnaleźć drogę do Syna Bożego. Jest z nami na każdej drodze naszego życia. Kościół rozpisał Jej życie różnymi tajemnicami, od radosnych do chwalebnych, pokrywając każdy wymiar, żeby nie zabrakło nam Jej obecności w żadnym wydarzeniu. Po rocznej nieobocności w naszej Ojczyźnie to była pierwsza okazja, żeby odwiedzić Ją na Jasnej Górze. Jak dobrze było uklęknąć przy ołtarzu z Jej wizerunkiem i popatrzeć na Nią z bliska. Opowiedzieć o wszystkich osobach noszonych w sercu, o bliskich i potrzebujących pomocy, o poznanych w innych krajach i o nowych zadaniach, jakie niespodziewanie doszły.

Tak wielu spośród nas zaprosiło Ją do swoich domów i doświadcza, jak pomalutku i z ogromnym szacunkiem dla naszych ograniczeń pomaga nam wzrastać, widząc w nas nade wszystko umiłowane dzieci Ojca.

Byliście na Jasnej Górze razem ze mną.

ks. Jarosław

zdjęcie zrobione na klęczkach 🙂

Przyszli do Jezusa Jego Matka i bracia, lecz nie mogli dostać się do Niego z powodu tłumu. (Łk 8, 19)

Zawsze był to dla mnie jeden z trudniejszych fragmentów Ewangelii. Mówiąc krótko, czy możliwe, by Jezus zranił swoją Matkę, każąc Jej czekać na dworze, dokonując jakiejś publicznej separacji i upokarzając Ją przed swoimi słuchaczami? Intuicja mówi, że niemożliwe.

Myślę, że odwołał się do tej głębokiej i wyjątkowej więzi, jaka Go z Nią łączyła i na tym słusznie polegał. Że nie naruszy tej więzi Jego misja, Jego oddanie ludziom, Jego wędrowanie. To więź Osób, które się miłują, ale ponieważ razem idą do celu znacznie większego, w pełni odnajdują się w pełnieniu woli Bożej. Zanurzeni w Nim, stają się sobie tym bardziej bliscy –  ponad więzy krwi. Albo właśnie poprzez więzy tej krwi, która przypieczętowała nasze odkupienie i uczyniła nas na zawsze Jego rodziną

Podobnie matki swoich synów najpiękniej opowiadają o miłości do swoich dzieci, pozwalając im odejść z domu. Ale miłość wzywa również do przekraczania siebie i mężów, i żony, gdy pozwalają sobie nawzajem być jeszcze bardziej tym5, jakimi Bóg ich stworzył i powołał. Tak łatwo jest udzielać dobrych rad, wymagać i komentować zachowanie drugiego – gdy na ogół wystarczy wsparcie i bycie po jego stronie, by swoim życiowym zadaniom podołał (czy podołała). Nawet jeśli trzeba przy tym zaakceptować fakt, że nie mam nad drugą osobą i jej wolnością żadnej władzy. Największym darem, jaki mogę zaoferować, to pozwolić być jeszcze bardziej sobą.

Mplus

“I od tej godziny uczeń wziął ja do siebie” (J 19,27)

Często słyszymy ten fragment ze św. Jana, gdy konający Pan Jezus uczynił swoją Matkę – matką naszą. To jest Jego ostatnia wola. W większości kultur i cywilizacji ostatnia wola była i jest zobowiązaniem moralnym, które należało wypełnić. Św. Jan Ewangelista wziął Maryję do siebie – był z Nią, towarzyszył Jej i współczuł po śmierci Pana Jezusa.

Gdy biorę Maryję do siebie – do mojego życia, moich spraw, mojej rodziny – to często mam wrażenie, że jesteśmy stuprocentowo bezpieczni, że nic złego nie może spotkać ani mnie, ani mojej rodziny, że ze wszystkich okoliczności i opresji zawszę wyjdziemy “obronną ręką”. Dzisiaj przychodzi Matka Boża Bolesna, ode mnie potrzebująca otuchy, pocieszenia, bezpiecznej przystani. To tylko jeden taki dzień w całym roku, kiedy to Ona – mnie potrzebuje…

Czy chcę wziąć Maryję do siebie – by wypełnić ostatnia wolę Pana Jezusa…?

Andrzej O.

„Rodowód Jezusa Chrystusa, syna Dawida, syna Abrahama…..” (Mt 1, 1)

Cały Nowy Testament zaczyna się od długiego rodowodu Pana Jezusa. O jakże długo trzeba było czekać na Jego Narodzenie! I chociaż lato ciągle w pełni 🙂 wspominamy dziś Boże Narodzenie. Szczególne wydarzenie. Niezwykły dar. Warto sobie o tym przypominać, że Bóg tak bardzo stał się Bogiem z nami, że podzielił nasz los – od poczęcia aż do śmierci. Choć On jedyny, jako Bóg, wiedział doskonale, co Go czeka: żłób w szopie jako kołyska, tułaczka po świecie, śmierć na krzyżu. A to wszystko z miłości do nas. Tak bardzo chciał nam ją okazać, bo wie, jak bardzo potrzebujemy wszelkich oznak miłości.

A wspominamy dzisiaj Boże Narodzenie, bo dziś również jest wyjątkowy dzień – Dzień Urodzin Jego Matki – Narodzenie Najświętszej Maryi Panny. Tej, która bezgranicznie zaufała Bogu i dzięki której mogły się wypełnić pisma.

„Oto Dziewica pocznie i porodzi Syna, któremu nadadzą imię Emmanuel, to znaczy: Bóg z nami.” (Mt 1, 23).

To dla Niego Maryja została wybrana przed wiekami i zgodziła się zostać Matką Boga, aby On mógł być z nami. Ona też została wybrana, aby być i naszą Matką. I Jej obecność w naszym życiu zawsze wiąże się z Jego obecnością. Gdy Ona jest, Bóg jest z nami.

Dorota

Matka Boża jest królową Nieba i ziemi, jest też Królową Polski, na własne życzenie. Chciała nią zostać. I dalej chce być królową naszych serc, chce być w nas i pośród nas. Jej królowanie w naszych rodzinach przynosi wiele owoców: wzajemny szacunek, ochronę godności kobiety, wsparcie dla roli męża i ojca, otwartość na życie i służbę drugim. Św. Jan Paweł II chciał być cały Jej: “Totus tuus”. Św. Maksymilian chciał Jej oddać cały świat, a ten, który miał do dyspozycji, nazwał “Niepokalanowem”.

Tak wielu z pośród nas oddało się Jej “w niewolę” i otrzymało tak wiele wolności z powrotem: wolności od siebie i przywiązań do swojego zdania, wolności do świadczenia innym o Bożej dobroci, wolności do służby innym bez oczekiwania na korzyści… Wolności “do” i wolności “od”.

Z pamięcią i modlitwą

ks. Jarosław

Kiedy przychodzi nam świętować kolejną tajemnicę z życia Matki Bożej, Liturgia Słowa kieruje nas do tym samych tekstów. Tych, które bowiem dają nam wgląd w misterium Jej życia, mamy zaledwie kilka. Wszystko bowiem, co się w Jej życiu wydarzyło, wynika z przyjęcia przez nią zaproszenia do bycia matką. Jej pierwsze “niech mi się stanie według słowa Twego” zostaje potem rozpisane na rozmaite sceny, posługi i zadania.

Dziś, w święto Jej Wniebowzięcia przeżywamy Jej zadanie bycia przewodniczką w naszej pielgrzymce wiary. W niej został ukształtowany Syn Boży; kiedy Jej się powierzamy, wierzymy, że Ona pomoże ukształtować w nas podobieństwo do swojego Syna, że otrzymamy serce ciche i łagodne i że będziemy kochać jak On. Dziś nam też przypomina, że ktokolwiek będzie Ją przyzywał w potrzebie, tam Ona “uda się z pośpiechem”.

Z pamięcią

ks. Jarosław

zabierają tak wielu z pośród nas do Matki Bożej. Nawet tych, co nie mają szansy na wyrwanie się choćby na jeden dzień z domu czy pracy. Jesteśmy zabierani duchowo, prywatnie przez bliskich, przyjaciół, znajomych, czy też “oficjalnie” jako diecezjanie lub parafianie. Tak czy inaczej, każdy z nas jakoś jest niesiony do Matki Bożej. Trochę dlatego, że nasze życie jest pielgrzymowaniem, bo wszyscy jesteśmy w drodze, która ma nas ostatecznie doprowadzić do Nieba, a trochę dlatego, że Pan Bóg chce zbawiać ludzi rodzinnie, razem – a nie osobno, więc ci, co pielgrzymują, pragną, by owoce pielgrzymki objęły wszystkich niesionych w sercu. “Gdzie dwóch lub trzech jest w imię moje”…

W tych dniach docierają na miejsce pierwsi pielgrzymi, choć jeszcze to podróżowanie do Matki Bożej z Jasnej Góry trochę potrwa. Z daleką włączam się w ten strumyk pielgrzymów nadchodzący z różnych stron.

I jak zawsze z pamięcią o Was

ks. Jarosław

W świecie kultu chłodnego racjonalizmu z jednej strony, a z drugiej – ślepych popędów, świętujemy wczoraj i dziś “serce”. I co dziwne, wczoraj nie było uroczystości Męskiej Logiki Pana Jezusa, żeby jakoś odróżnić od tego, że dzisiaj stajemy blisko Niepokalanego Serca Maryi. Co często przecież znajduje swój wyraz w religijności ludowej: jak się surowy Pan Jezus obrazi, trzeba iść do serca Matki. A przecież nic podobnego.

Więc punktem odniesienia staje się tak kruche i wrażliwe miejsce jak “serce”. Może dlatego, że jest tak podatne na zranienie (“z bólem serca szukaliśmy Ciebie” /Łk 2, 48/), może być busolą empatycznych relacji z innymi. W chwili ciszy to serce powie nam, co nie działa, czego brakuje, czego się boimy, czego nie potrafimy. Opowie prawdę o naszej kondycji, którą gotowi są zawsze przyjąć i Jezus, i Maryja. Ponieważ przyjmują nas właśnie “otwartym sercem”, czyli bez uprzedniej oceny, ale z wolą przyjścia z pomocą w tym, czego nam nie dostaje.

I to serce, nielogiczne i otwarte na współczucie, pozwoli nam zobaczyć prawdę o mężu, żonie, dzieciach i innych ludziach. Dojrzeć ich lęki i potrzeby, często wyrażane w sposób tak zawoalowany, że z początku nie rozumiemy, o co chodzi i bierzemy za coś zupełnie innego. Wbrew pozorom (że serce potrafi jedynie “czuć”) – pomoże “zrozumieć”.

Serce opowiada też o tym, co naprawdę się w życiu liczy – i umieć usłyszeć jego głos tu i teraz, zanim przyjdzie czas podsumowań wieku średniego i jesieni życia, znaczy wiele. Możemy zdobyć dla siebie cały świat, a przecież najbardziej spełniamy się, nosząc w sercu innych – i będąc w ich sercach osobami, które coś znaczą.

W dzisiejszą uroczystość polecamy tym najbardziej czułym Sercom Program “JA+TY=MY” w Omaha. I prosimy serdecznie i Was o parasol modlitwy dla tego ogromnego wysiłku Prowadzących i uczestników.

M

Sanktuarium Ojców Oblatów tuż obok Belleville w stanie Illinois. Nazwane na cześć Matki Bożej Śnieżnej (tej od śniegu w Rzymie 5 sierpnia 352 r. i Bazyliki Matki Bożej Większej); wzywanej często przez ojców Oblatów, misjonarzy wśród Eskimosów. Jej sankturarium znalazło miejsce tuż przy rzece Mississippi w stanie Illinois i stało się narodowym miejscem kultu maryjnego w USA. Odbywa się tu wiele rekolekcji i pozostaje tylko marzyć, że kiedyś nasza Wisełka będzie wyglądać podobnie – następne wyzwanie dla Ogniska z Wrocławia po zbudowaniu bazy rycerskiej 🙂 Historia obiektu dostępna na tej stronie.

Organizotorem jest ponownie Wydział Duszpasterstwa Rodzin z Diecezji Spiringfield. Jego dyrektor Carlos Tajeda wraz z żoną Eleną oraz Brad i Audrey uczestniczyli w Programie dwa lata temu w Omaha i teraz już po raz trzeci są tu obecni jako organizatorzy i pary trenerskie.

Jak to bywa przy organizacji Programów, z dwunastu par uczestników zrobiło się dziewięć. Dwie pary przyleciały na Program z Louisiany, trzy z Kansas i reszta z Illinois; mamy więc program międzystanowy. Najmłodsi mają 1,5 roku stażu, najstarsi 33 lat. W Programie towarzyszy nam trójka przeszło półroczniaków. Mają najlepszą szansę stać się w przyszłości trenerami Programu. Poznają go tak wcześnie.

Za nami temat pierwszy; jeszcze trzy dzisiaj, a w nocy oczekiwanie na przyjście Ducha Świętego, który nauczy nas mówić nowym językiem, tak żeby inni nas usłyszeli. Jak bardzo tego potrzeba nam w naszych rodzinach.

Z pamięcią o wszystkich Uczestnikach naszych Programów

z prośbą o dalsze wsparcie

Fr. Jay

Kiedy zrobiono po raz pierwszy zdjęcie Matki Bożej w dużym powiększeniu, odkryto w Jej oczach odbicie postaci. Było to tak wstrząsające, że postanowiono na jakiś czas zatrzymać to w tajemnnicy; także dlatego, że nie bardzo wiedziano jak to odkrycie potwierdzić.

Z pomocą przyszła nauka. Profesor Jose Aste Tonsmann, Peruwiańczyk, zatrudniony przez IBM w Meksyku do projetku oceny zdjęć satelitarnych i możliwości wykorzystania komputerów do analizy zdjęć, gdy zapoznał się z odkryciem z Guadalupe postanowił przeprowadzić całą serię badań, które miały to odkrycie potwierdzić lub… jemu zaprzeczyć. Poświęcił temu każdą wolną chwilę. Badania te trwały 30 lat. Dziś można potwierdzić, że rzeczywiście widać w oczach Matki Bożej scenę z przedstawienia przez św. Juana Diego tilmy, w której Matka Boża ułożyła zebrane przez niego róże, księdzu biskupowi Juanowi de Zumarradze. Cały obraz widziany w oczach Matki Bożej wygląda tak, jakby Matka Boża sama tam była i oglądała tę scenę. Każde oko pokazuję to samo, choć troszkę pod innym kątem – tak jak widzą oczy ludzkie.

Szczegółowe badania wykazały, że są tam jakby dwie sceny. Jedna pokazuje Juana Diego, ks. biskupa, jego tłumacza, i jeszcze tray osoby (Indianina -prawdopodobnie służącego, kobietę Murzynkę – prawdopodobnie niewolnicę, i Hiszpana). Druga natomiast pokazuje rodzinę: mamę, która trzyma w chuście na plecach (meksykanie mówią na to “rebozo”) małe dziecko, obok niej syna, córkę, męża oraz dziadka i babcię. I ta scena jest dokładnie w środku źrenicy Matki Bożej. Inne postacie są jakby wyżej i dalej, a rodzina jest w samym centrum źrenicy. Przez blisko 500 lat tajemnica ta była ukryta; jakby Matka Boża właśnie na nasze czasy czekała, żeby przypommnieć, że w jej pełnych miłości i współczucia oczach szczególna troska należy się rodzinie.

Może to dlatego każdego dnia, pod Jej obrazem i we wszystkich miejscach Jej objawień w Gudalupe, przechodzi nieustająca pielgrzymka rodzin. Rodzice z maleńkimi dziećmi, często z dziadkami, przychodzą do Niej, żeby prosić Ją o błogosławieństwo.

Każda moja wizyta u Matki Bożej była związana z niekończącą się listą małżeństw i rodzin, które są w potrzebie. Ona wysłuchuje i pomaga.

I Was także Kochani Czytelnicy tam zostawiłem pod Jej opieką

z pamięcią

ks. Jarosław