Pisaliśmy o “Panu od muzyki”, ale The Music Man to zupełnie inna opowieść, w iście amerykańskim stylu. Musical trafił w 1957 roku na Broadway, zdobył 5 razy Tony Awards, 1375 razy został przedstawiony, doczekał się pierwszej Grammy za najlepszy musical i przez 245 tygodni nie schodził z listy przebojów; na koniec został zekranizowany w 1962 roku dla kina, a potem sfilmowany dla telewizji.

A piszę o tym, bo obejrzałem The Music Man w wykonaniu młodzieży katolickiej szkoły św. Cecylii, gdzie odbywał się nasz Program. I były tam dzieci wielu par, które uczestniczyły w JA+TY=MY. Kiedy znalazłem się w szkolnej (i parafialnej zarazem) sali widowiskowej, wiele osób do mnie podchodziło się przypomnieć. Nie byłbym sobą, gdybym nie zapytał się: “a jak wasze rytuały?” Okazało się, że najwięcej mężczyzn spośród wszystkich kroków proponowanych w Programie praktykuje otwieranie drzwi w samochodzie 🙂 Gdy chodzi o resztę, to rozkładają bezradnie ręce.

Przyjęło się, że od dbania o relację jest kobieta, a mężczyzna nie musi tu wiele się wykazywać. A przecież ten sam mężczyzna potrafi zawodowo się troszczyć o utrzymanie dobrej relacji z klientem, pozostawać w bardzo dobrych relacjach ze swoim zespołem, pamięta o imieninach i o tym, żeby pochwalić zespół i poszczególne osoby za zaangażowanie i wyniki, w tym samym czasie zapominając o rocznicy ślubu czy rocznicy urodzin własnej żony. Przy tym traktuje wiele rzeczy jako należne i nie wymagające nawet podziękowania. W work-life balance liczy się dla niego tylko work, a life (rozumiane jako życie rodzinne) to już nie kwestia balance, ale zwykły balast.

Dobrym początkiem jest zawsze sięgnięcie na powrót do rytuałów i wzięcie ich na siebie. To ja organizuję nasz miesięczny rytuał, to ja wykazuję inicjatywę i dbam o wszystkie szczegóły. Wiemy dobrze, że to nie jest łatwe, że za tym się kryje pewnie trud, ale czyż nie dlatego życie ma smak? 🙂

Z Hastings w Nebrasce

Fr. Jay

W ramach dobrego startu w nowy tydzień (dla tych, którzy nie muszą zrywać się bladym świtem 😉 ), z niedzieli na poniedziałek 10/11 kwietnia o północy będzie można posłuchać rozmowy Sylwii Sułkowskiej z nami o książce “Raz się żyje. Przewodnik po work-life balance” i o wysiłku łączenia pracy z życiem rodzinnym. Dużo tam opowiadamy (nagranie miało miejsce tydzień temu).

Radia można słuchać przez internet pod adresem: http://www.polskieradio.pl/10,Czworka

Wszystkich nocnych marków (i Marysie) zapraszamy serdecznie do słuchania!

Małgorzata Rybak i ks. Jarosław Szymczak

PS. Archiwalne nagranie wywiadu o książce w Radio Warszawa, wyemitowane 15 marca 2016, można odsłuchać TU.

Drodzy Czytelnicy,

Tylko i wyłącznie dzięki Waszym głosom nasza książka “Raz się żyje. Przewodnik po work-life balance“ otrzymała nominację i znalazła się w finale plebiscytów “Najlepsza książka na wiosnę” i “Najlepsza książka katolicka”. Serdecznie dziękujemy! 30 marca rozpoczął się drugi etap konkursu i potrwa jedynie do 13 kwietnia. Bardzo prosimy Was o wsparcie dla książki, ponieważ każde słowo opublikowane w mediach na jej temat zwiększa szansę wejścia jej na rynek czytelników spoza grona Fundacji.

W nowym głosowaniu można wziąć udział na stronach:

“Najlepsza książka na wiosnę” http://ksiazkanawiosne.pl/
“Najlepsza książka katolicka” http://ksiazkakatolicka.pl/

Dziękujemy Wam za czytanie książki, polecanie jej (w tym za pomysł, by fotografować się z książką i wklejać post na nasze tablice na FB 😉 ) i wszystkie Wasze piękne komentarze na jej temat, które do nas wracają. To dla nas wielka radość i znak, że warto było włożyć w tę pracę krew, pot i łzy, by podzielić się z Wami tym, co jest polem naszego osobistego doświadczenia i zmagań. Książki rozchodzą się poprzez Fundację ogromnie szybko, już dwa razy musieliśmy zamawiać nowe partie egzemplarzy z drukarni. Cieszymy się, że dobre słowo dzięki Wam idzie w świat! 🙂

Serdecznie pozdrawiamy

Małgorzata Rybak i ks. Jarosław Szymczak

– powierzone zostało dzisiaj w Kaliszu św. Józefowi, w dniu Jego święta. W czasie Mszy  o godz. 6:30 w sanktuarium, a później w uroczystym akcie oddania, spisanym wcześniej podczas spotkaia całego Zespołu – tzw. “Centrali” – czyli ludzi, którzy dla Fundacji pracują na co dzień i niosą jej ciężary w sercu i znają je od podszewki. Czasem do punktu, w którym trzeba odwoływać się do najgłębszych pokładów motywacji, by się w tej pracy nie załamać.

Chociaż praca ta w większości jest bezpłatna (w tym także dla prezesa Fundacji), części zadań nie da się żadną miarą wykonać bez środków materialnych. Pomimo zabiegów fundraisingowych, wiemy to z całą pewością, że Fundacja nie przetrwa bez deklaracji stałych wpłat ze strony ludzi, którym podoba się to, co robimy. Zlecenia stałe – począwszy od 5 zł, które miesięcznie obciążyłoby Wasze konto – dopiero mogą pozwolić na zaplanowanie budżetu.

Jeśli chcecie, by powstawały kolejne Programy, by można było doskonalić to, co już jest; szkolić ludzi, pomagać coraz lepiej oraz przygotowywać nowe publikacje; by nasza świetlica środowiskowa zyskała choćby najskromniejszy placyk zabaw oraz by można było czytać w sieci o działalności Fundacji i Programach (za czym idzie utrzymanie domen i serwerów, a także konieczna rozbudowa strony) – prosimy Was o “abonament pomocy rodzinie”. Żadna złotówka przekazana na konto Fundacji nie idzie w błoto.

Podsumowanie naszej działalności w ciągu ostatniego roku znajdziecie TUTAJ, a numer konta – TUTAJ.

Serdecznie dziękujemy, jeśli nie odłożycie naszej prośby “na później”, na “spokojniejszą głowę”, na luźniejszy grafik…

Zespół Fundacji Pomoc Rodzinie

“Moje owce słuchają mego głosu, a Ja znam je. (…) Nie zginą one na wieki i nikt nie wyrwie ich z mojej ręki. Ojciec mój, który Mi je dał, jest większy od wszystkich. I nikt nie może ich wyrwać z ręki mego Ojca. Ja i Ojciec jedno jesteśmy.” (J 10, 27-30)

Czasem w zatroskaniu o swoje życie, byt materialny, ale też i duchowy, nie dostrzegamy, że ulegliśmy iluzji o naszej wszechmocy. Wydaje się nam, że wręcz przeciwnie: że to bezsilność lub poczucie zbyt małego wpływu na rzeczywistość pcha nas w niepokój, w kurczowe trzymanie wszystkich sznurków. Ale czy wiara w to, że im więcej będziemy się martwić, tym bardziej coś się stanie lub nie, nie jest przypisywaniem sobie zbyt wielkiej mocy? Jakbyśmy dali się oszukać, że nam zależy bardziej niż Jemu.

On wyciąga z naszych rąk te sznurki miliona spraw, kładąc przed nami tylko sprawy najbliższe. “Owca”. “Dziecko”. Czy te słowa nie opisują zależności, która nie jest zniewalająca, ale pozwala, by martwił się o nas Ktoś większy? Ktoś, kto policzył włosy na naszej głowie (i przewidział też moment, w którym każdy z nich wypadnie – niekiedy niepotrzebnie, bo właśnie ze zmartwienia 😉 ) i nasze dobro interesuje Go jeszcze bardziej niż nas samych. Bo bezgranicznie kocha i chce nas mieć najbliżej Siebie i po tej, i po tamtej stronie.

Taki przewidział happy end, który będzie przecież dopiero początkiem.

M

“Starajcie się naprzód o królestwo Boga i o Jego sprawiedliwość, a to wszystko będzie wam dodane.” (Mt 6, 33)

Zatrzymując się dziś nad czytaniami, sporo czasu poświęciłem rozważaniu szczególnie tego zdania. Jest w nim bowiem pułapka, w którą można wpaść. Interes. Dobry, pobożny, ale interes. Z akcentem na “wszystko będzie mi dodane”. A to kłóci się z Dobrą Nowiną.

To nie o interes chodzi w tym zdaniu, ale o konsekwencje przyjęcia innej optyki w życiu. Kiedy zaczynam się na serio angażować w sprawy Boże i o Jego Królestwo się staram, zmienia się perspektywa mojego patrzenia. Z rzeczy koniecznych do zdobycia – na rzeczy ważne w tym życiu. I wtedy wiele spraw się upraszcza. Bóg, którego Królestwo jest mi drogie, jest ubogi, pokorny i pełen miłości. Obcowanie z Nim może mnie powoli w Niego przemienić. Niestety nie dzieje się to tak szybko i automatycznie, jakbym to sobie wyobrażał, przynajmniej nie u mnie 😉 , ale jest procesem, który przynosi owoce.

Jego nie da się prześcignąć w okazywaniu miłości. Jego miara jest ciągle niedościgła: nie siedem, ale siedemdziesiąt siedem, stokroć tyle…

Z pamięcią o Was wszystkich, Kochani

ks. Jarosław

Czasami zdarza mi się, że fizycznie w portfelu nie mam zbyt wielu pieniędzy. No ale korzystam z udogodnień techniki i mam kartę bankomatową, którą mogę zapłacić w sklepie lub wypłacić pieniądze z bankomatu (choć czasami jest mi to bardzo nie po drodze).

I akurat wczoraj, z ostatnimi groszami, które wrzuciłam do parkometru i jednym banknotem pięćdziesięciozłotowym, zaparkowałam koło katedry i postanowiłam zajść do niej na chwilę. Napełniona jej spokojem i ciszą, cieszyłam się z tego, że tam jestem, gdy nagle podeszła do mnie dość młoda, lecz bardzo zaniedbana, kobieta i chciała ode mnie pieniędzy na jedzenie. Dawno temu postanowiłam sobie, że w takich sytuacjach będę z taką osobą szła do sklepu i po prostu kupowała jedzenie. Próbowałam więc jej to powiedzieć, lecz ona wykrzyczała do mnie w tej katedrze, że nie chce jedzenia, tylko pieniądze na jedzenie, dodając przy tym niecenzuralne epitety pod adresem mojej osoby i poszła sobie.

Zrobiło mi się nieswojo. Raz, że zostałam obrażona, a dwa, że poczułam pewne poczucie winy, że nie wypełniłam prośby św. Jakuba, którą dzisiaj nam czytania z dnia przytaczają:

“Jaki z tego pożytek, bracia moi, skoro ktoś będzie utrzymywał, że wierzy, a nie będzie spełniał uczynków? Czy /sama/ wiara zdoła go zbawić? Jeśli na przykład brat lub siostra nie mają odzienia lub brak im codziennego chleba, a ktoś z was powie im: Idźcie w pokoju, ogrzejcie się i najedzcie do syta! – a nie dacie im tego, czego koniecznie potrzebują dla ciała – to na co się to przyda?” (Jk 2,14-24.26)

I pewnie, mimo że każdego roku staram się, aby mój PIT był zawsze rozliczony ze wskazaniem przekazania 1% podatku wybranej instytucji czy Fundacji, że wspieramy z mężem lokalne dzieła dobroczynności, czy też gdy spotkam kogoś nieznajomego, który prosi o jedzenie, po prostu je kupuję, to w takich sytuacjach będę się czuła źle, tym bardziej, że wcale nie chciałam tej kobiety zbyć. Ale mam wrażenie, że ona doskonale też wiedziała, że swoim zachowaniem i słowami zrobi mi przykrość.

Po wyjściu z katedry szukałam jej jeszcze, ale jej nie było. Więc jednak nie do końca chodziło o jedzenie. Chodziło o pieniądze.

I pewnie ile takich historii, tyle zakończeń. Pewnie wiele właściwych.

Każdemu zaś życzę tych tchnień Ducha Świętego, aby spotkawszy człowieka w potrzebie umieć i móc mu właściwie pomóc.

“Tak jak ciało bez ducha jest martwe, tak też martwa jest wiara bez uczynków.” (Jk 2,26)

Dorota

“Pan tych miłuje, którzy zła nienawidzą, On strzeże życia swoich świętych, wyrywa ich z rąk grzeszników” (Ps 97, 10)

Ostatnie dni wakacji spędzamy z przyjaciółmi w pięknych polskich górach – Tatrach. Oprócz zachwytu nad tymiż górami, których zresztą nie widać, bo zakryte są prawie cały czas chmurami, musimy zapewnić sobie wyżywienie. Korzystamy więc z jednego z dyskontu, gdzie tuż przy samym wyjściu jest ostatnia kasa, a nie ma ochroniarza. Gdy płaciliśmy przy kasie, za nami ustawiło się trzech młodych mężczyzn. Kasjer nagle wstał i odszedł do innej kasy rozmienić pieniądze, zostawiając otwartą kasetkę. Jeden z mężczyzn za nami wręcz nie mógł się powstrzymać, nachylał się mocno nad taśmą. Kasetka jednak była za daleko. Drugi w tym czasie, widząc, że obserwujemy kasę, wyszedł z kolejki wraz z częścią towaru. Zawrócił jednak, gdy mu zwróciliśmy uwagę, że nie zapłacił za towar. Gdy po chwili kasjer wrócił z rozmienionymi pieniędzmi, koleżanka go zapewniła: “Ma pan dobrych i czujnych Aniołów Stróżów!”

Bardzo chcieliśmy napisać tutaj wczoraj, że możemy wszyscy brać udział w World Congress of Families w Sydney 2013 poprzez transmisję on-line, ale niestety w tym roku tej możliwości – w odróżnieniu od Madrytu – nie ma. Dzisiaj rano naszego czasu Fr Jay miał mówić na sesji poświęconej tematowi rodziny w kontekście pracy o “Work-Life Balance: Preserving Dignity, Protecting Family”. Pozostaje mieć nadzieję na materiały pokonferencyjne.

Póki jednak nastąpi jakakolwiek łączność z Sydney i znak życia od Prelegenta, zamieszczamy kilka tzw. “highlights” z tego wystąpienia, czyli myśli, które mogą nam pomóc w naszym myśleniu o pracy.  Oraz pamiątkową fotografię z przygotowań do Kongresu.

“Potrzeba twórczego i celowego działania została wpisana w ludzkie serce przez Boga, pierwszego Twórcę i Artystę, który cieszył się za każdym razem, gdy widział efekty pracy swoich rąk.”

“Gdy nauczysz się współpracować z innymi, dzielić się odpowiedzialnością i rozwiązywać konflikty – umiejętności te będą stanowić twój osobisty potencjał także poza pracą.”

“Czasem trzeba sobie zadać proste pytanie – i udzielić na nie szczerej odpowiedzi: ‘Czy naprawdę potrzebujemy tej czy tamtej rzeczy?’ – zamiast mówić: Nie mam wyjścia, muszę wypruwać sobie flaki, żeby na to wszystko zarobić’.”

“Jeśli nie wpiszesz w kalendarz czasu dla relacji z żoną/mężem, śmierć waszego związku jest tylko kwestią czasu”.

“W pracy znajdziesz zastępcę, ale nikt ciebie nie zastąpi  w trosce o potrzeby swojej własnej rodziny. Gdy zadbasz o szczęście najbliższych i ty będziesz najszczęśliwszym człowiekiem na świecie.”

Żył pewien bogaty człowiek, który całe życie ciężko pracował – i bardzo oszczędzał. Pracowitość to piękna cecha, ale gdy idzie w parze z chciwością, zamyka serce na cztery spusty wraz ze zgromadzonym bogactwem.

Człowiek ów szczycił się swoją zapobiegliwością. Także tym, że nauczył się omijać szerokim łukiem tych niezaradnych, którzy prosili o pomoc.

I opowiadał często, że tylko jeden raz w życiu oddał coś za darmo – a była to koszula, z której odciął guziki (bo mogą się przydać) i wrzucił do kontenera PCK.

Pewnej nocy przyśnił mu się Pan Jezus. Przyszedł do niego w tej właśnie śmierdzącej, przepoconej, starej koszuli. Bez guzików (bo mogły się przydać).

Człowiek ten doznał tak wielkiego przerażenia, że zmarł tej samej nocy. *

Cokolwiek uczyniliście jednemu z braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili. Mt 25,40

*Serdecznie dziękuję ks. Proboszczowi parafii Grzegorz koło Chełmży za tę historię. A także za sposób, w jaki ją opowiedział i skomentował.

Małgosia