tak niewiele

„Wówczas arcykapłan i wszyscy jego zwolennicy, należący do stronnictwa saduceuszów, pełni zazdrości zatrzymali Apostołów i wtrącili ich do publicznego więzienia. Ale w nocy anioł Pański otworzył bramy więzienia i wyprowadziwszy ich powiedział: “Idźcie i głoście w świątyni ludowi wszystkie słowa tego życia!”.”(Dz 5,17-20)

Przyznam szczerze, że głoszenie słowa tego życia w dzisiejszych czasach i okolicznościach nie jest najłatwiejszą rzeczą. Ani dla kapłanów, ani tym bardziej dla nas, zwykłych ludzi.

Posłuchać dzisiaj można kogoś, kto ma niesamowity dar kaznodziejski. Przeczytać też można jakiś ciekawy artykuł, ale koniecznie musi być błyskotliwy i napisany poruszającym językiem. A najlepiej jeszcze gdyby jedno i drugie było prowokujące, żeby można było jakąś akademicką dyskusję przeprowadzić (dla samej dyskusji, oczywiście, bo przecież nie chodzi o to, żeby czyjeś poglądy zmieniać 🙂 ) No, może jeszcze jakaś mała krytyka. Tak żeby w głowie autorowi się nie przewróciło, że mu może za dobrze poszło.

I tak w natłoku spraw, informacji, tempa funkcjonowania trudno przebić się z informacją o Nowym Życiu 🙂

A tak niewiele przecież potrzeba.

Na chwilę zatrzymać się. Wyciszyć. Rozglądnąć. Zauważyć odradzające się wiosną życie. Dostrzec budzący się do życia świat. Chwilę spędzić z dzieckiem nad żonkilami, do których zleciało się kilka pszczół. Przytulić. Napić się wspólnej kawy. Uśmiechnąć się. Zrobić herbatę…

Tak niewiele możne przecież znaczyć tak wiele.

Małym słowem, gestem można przecież opowiedzieć o miłości.

Dorota