"To musi być trudne…"

O wychowaniu dialogu wewnętrznego zaczął fantastycznie wczoraj ks. Jaroslaw; ja dziś o kolejnej odsłonie tego procesu. Absolwenci Programu JA+TY=MY oraz czytelnicy naszej książki “Raz się żyje” z pewnością przypominają sobie wieloaspektowe korzyści płynące z “Ale to dobrze, bo…” – zdania-klucza, które może naszą negatywną gadaninę zamienić na jej pozytywną wersję. A więc gdy pada deszcz, zamiast się wściekać, że znowu pada, znajdujemy jakieś “to dobrze bo…” – na przykład “bo mogę w końcu użyć nowego parasola”, albo “cudownie będzie napić się kawy w biurze, gdy już się do niego dostanę” itd. (wersji tyle, ile pomysłowości starczy). Po pewnym czasie można zacząć stosować metodę do grubszych wydarzeń losowych, ufając, że Pan Bóg zawija swoje dary w rozmaite opakowania i niektóre z nich mogą się początkowo wydawać nieciekawe. A także do naszych wzajemnych odniesień, gdzie irytujące zachowania czy różnice mogą zaprowadzić nas do odczytania błogosławieństw, jakie z nich dla nas płyną.

Z wielkim zainteresowaniem przeczytałam o podobnej propozycji, która może nas wesprzeć w sytuacjach konfliktowych w domu i w pracy, i pomaga “wejść w buty” osoby, której zachowanie jest dla nas szczególnie trudne czy przykre. To zdanie zaczyna się od “To musi być trudne…” Dla przykładu więc: “Małgosi brak pewności siebie. To musi być trudne dla niej, nie mieć informacji zwrotnej w projekcie grupowym, dlatego się na mnie denerwuje” czy też “Mój mąż jest kinestetykiem. To musi być trudne dla niego, siadać po wejściu do domu ze mną na kanapie po całym dniu siedzenia w biurze”.

Ta praktyka uwalnia nas od szukania “złej intencji” w zachowaniu drugiego i pozwala doświadczyć radości związanej z wyjściem z siebie i błędnego koła odczuwania, że ludzie pewne rzeczy robią głównie po to, by sprawić nam przykrość. Oczywiście metoda nie załatwi wszystkich problemów, ale pomoże nam podejść do nich konstruktywnie – gdy szukamy rozwiązania, a nie grzęźniemy w urazach.

m

*myśl znaleziona TU