wymówka i przekora

„Z kim więc mam porównać ludzi tego pokolenia? Do kogo są podobni? Podobni są do dzieci, które przebywają na rynku i głośno przymawiają jedne drugim: Przygrywaliśmy wam, a nie tańczyliście; biadaliśmy, a wyście nie płakali.” (Łk 7,31-32)

Przyznać muszę, że zdarza mi się  szukać wymówki, gdy coś jest niewygodne, trudne, niezbyt komfortowe. Czasami przekornie coś robię lub mówię, niby żartem, ale podtekst jest taki, że to mi nie pasuje.

Niestety, moja droga do Boga również usłana jest wymówkami. Przyjęcie Jego Prawdy bywa trudne, więc szukam przekornych odpowiedzi, choć wiem, że to donikąd nie prowadzi. Na szczęście On wie, jaka jestem. Właśnie mi to uświadamia. Mam ochotę przekornie odpowiedzieć, że wcale nie! Wcale taka nie jestem.  Ale…

Przecież tylko On jest miłosiernym Bogiem. I nigdy nie pozostawi nas samych. W tych trudnych chwilach i wyborach również.

Dorota